اگر تاريخ اسلام و اديان ديگر آسماني را به دقّت مورد توجّه قرار دهيم، و فرازهاي مربوط به اهل بيت به ويژه امام حسين را در نظر بگيريم، متوجّه خواهيم شد كه پيامبران الهي و اولياء آنان براي امام حسين عزادار بودند، و قضيّه كربلا را به نسل هاي بعدي منتقل مي كردند...

پيامبر عالي قدراسلام نيز كم و بيش واقعه كربلاي حسين را به خاندان خود متذكّر مي شد، و هرچند گاهي به مناسبتي به ياد آن متاثّر گرديده، و ديگر اهل بيت را به گريه وعزا وا مي داشت....

بعد از شهادت امام حسين عليه السلام نيز در اوّلين فرصت خواهران او با ساير زنان و فرزندان حتّي در شام و خانه قاتل عزا گرفتند، و مجلس روضه حسيني برپا ساختند، و تمام زنان و خاندان اموي وساير اقشار دمشق در آن شركت كردند، و حدّاقل به مدّت سه روز اين برنامه ادامه داشت، [1] و دشمن را به وحشت افكند، و يزيد را نگران ساخت چرا كه روضه حسيني ستمگران را نگران مي سازد و....

از آن تاريخ پيشوايان معصوم به طور مرتّب براي سالار شهيدان سوگواري مي كردند و شيعيان خويش را به اين مجالس تشويق مي نمودند، به اين جهت مجالس روضه امام حسين با تأسي از انبياء و امامان معصوم و خاندان امام حسين تشكيل مي گردد، و عاشقان حسين بن علي عليه السلام و نذورات و موقوفات لازم را به اين مراسم اختصاص مي دهند.

اينك توجّه شما را به چند حديث در اين زمينه معطوف مي دارم:

حضرت امام صادق عليه السلام در مورد تشكيل مجالس روضه و ذكر مصيبت اباعبداللَّه الحسين، خطاب به «فُضَيْل» فرمودند: آيا مجالس مناسب در اين باره برگزار مي كنيد؟ و از وقايع آن سخن مي گوئيد؟ فُضَيل عرض كرد: بلي فدايت شوم. حضرت فرمود: من اين مجالس را دوست دارم شما


سعي كنيد آن را زنده بداريد خدا رحمت كند كسي را كه امر ما را زنده دارد اي فضيل! هر كس ما را ياد كند، و ياديگري ما را در پيش او يا د نمايد، و در اثر آن قطره اي از اشك او جاري شود، خداوند وي را مي بخشد، هر چند اشتباهات زيادي داشته باشد. [2] .

در اين حديث كه متن كامل آن در پاورقي آمده است، امام صادق مي فرمايند: من اين مجالس را دوست دارم و نيز اضافه مي كنند كه اينگونه مجالس اهداف حسين و امور ولايت اهل بيت را پيش مي برد، و تأكيد مي كنند كه در تشكيل اين نوع مجالس كوتاهي نكنيد و....

«ابو عُماره مُنْشد» نيز كه خود از روضه خوانان و مدّاحان بود مي گويد: روزي امام صادق عليه السلام به من فرمودند: براي جدّم حسين توسّل كن و روضه بخوان. گفتم: بلي يابن رسول اللَّه، و شروع كردم به ذِكر مصيبت آن امام شهيد، و حضرت مرتّب گريه مي كرد، روضه من طولاني شد، و آن سرور نيز مرتّب گريه مي كرد، و صداي گريه اهل بيت از اندرون خانه نيز بلند شد! در اين هنگام امام عليه السلام فرمودند: اي ابوعماره: هر كس در مورد جدّم امام حسين در مجلسي روضه بخواند و پنجاه نفر را بگرياند بهشت براي او واجب است. حتي اگر كسي با روضه خود سي نفر يا بيست نفر و يا ده نفر و يا اقلاّ يك نفر را بگرياند بهشت بر وي واجب است! سپس افرودند: كسي كه براي امام حسين روضه بخواند و گريه كند، و يا خويشتن را به حال گريه درآورد بهشت بر او واجب است! [3] .

شبيه اين سخن در مورد «جعفر بن عَفّان» كه از مدّاحان عاشق امام حسين بود پيش آمد، و امام او را به حضور طلبيد، و در مجلس باشكوهي در نزد خود جاي داد، سپس فرمود: شنيده ام در مورد جدّم امام حسين اشعار خوب مي خواني! او نيز تأييد كرد. حضرت فرمود: هم اكنون ما را به فيض برسان او نيز شروع به ذكر مصيبت كرد، و حضرت و حاضران را به گريه درآورد تا جايي كه اشك آن حضرت به صورتش جاري شد! [4] آنگاه در فضيلت آن مجلس فرمود:

اي جعفر! سوگند به خدا ملائكه مقرّبين نيز در اين مجلس ذكر مصيبت حسين شركت كردند، و بيش از ما گريه نمودند و خداوند تو را بخشيد و بهشت را براي تو واجب ساخت. [5] .