«سليمان اعمش» از ساكنين كوفه تعريف مي كند كه شبي در خانه يكي از همسايگان بودم، بحث زيارتي امام حسين پيش آمد، همسايه من گفت: اين كار بدعت است، و هر بدعتي گمراهي است كه نتيجه آن آتش است، بنابراين زيارت امام حسين نه تنها پاداش ندارد بلكه (نعوذباللَّه) كيفر هم دارد! سليمان مي گويد: با شنيدن اين جمله آتش كينه او در دلم شعله ور گشت، و من بي درنگ خانه او را ترك كردم با خود گفتم: صبح به خانه او دوباره مراجعه نموده و فضائل زيارت آن حضرت را بازگو مي كنم، چنانچه عناد كند، او را به كيفر مي رسانم.

صبح با اين نيّت به خانه او مراجعه نمودم، ولي با كمال تعجّب همسرش گفت: او شبانه عازم زيارت اباعبداللَّه حسين شد! من به دنبال او به سرعت به كربلا آمدم، همسايه ام را ديدم كه در حال سجده به شدّت گريه مي كند و طلب آمرزش مي نمايد! منتظر او بودم تا اينكه سر از سجده برداشت و با من به گفتگو پرداخت و گفت: دي شب در عالم خواب كارواني را ديدم كه در رأس آن رسول خدا عازم زيارت امام حسين بودند، و اميرالمؤمنين علي و امام حسن مجتبي و خديجه و فاطمه سلام اللَّه عليهم به همراه بودند. از ناقه فاطمه نامه هايي مبني بر آزادي از آتش براي علاقه مندان تقديم مي گشت، من هم جلو رفتم تا يكي از آنها را بگيرم، ولي به من ندادند و گفتند: اين امان نامه ها مخصوص كساني است كه سيّدالشهداء را در شب جمعه زيارت نمايند و تو زيارت وي را بدعت مي داني! و هرگز به اين آرزو نخواهي رسيد تا حسين را زيارت كني... از خواب بيدار گشته، و بلافاصله تدارك سفر ديده و عازم كربلا شدم! اي سليمان اعمش اين را بدان كه ديگر از قبر حسين دور نخواهم رفت، تا جان به جان آفرين تسليم كنم. [1] .

ناگفته نماند بحث زيارتي امام حسين عليه السلام را در تاريخ 22 / 8 / 1378 در حالي شروع كردم كه اخبار ايران توافق دولت ايران و عراق را از جمله در مورد اعزام عاشقان به زيارت عتبات عاليات


را اعلان كرد. از خداوند متعال مسئلت دارم در كنار ساير عاشقان و علاقه مندان اهل بيت،اين نوكر حسيني را نيز به نوكري آن حضرت قبول فرموده، و زيارت مرقد پاك ائمه مدفون در عراق را نصيب او بگرداند. [2] .