«حلبي» از حضرت امام صادق عليه السلام پرسيد: كسي كه با داشتن امكاناتي زيارت امام حسين را ترك


كند چه حكمي دارد؟ فرمودند: چنين شخصي «عاقّ» پيامبر و ما خاندان او محسوب مي گردد... [1] .

در طول تاريخ اسلام، گروهي از خلفا و سلاطين در اثر كم ظرفيّتي و حِقد و حسادت و نداشتن اعتقادات ديني، نتوانستند مقام ارزشمند خاندان پيامبر را تحمّل نمايند! و همچنين در اثر ناپاكي و خباثت ريشه اي به مقام بغض و عداوت با اين گروه برآمده، حتّي با فحش و ناسزا به ساحت قُدس آنان اسائه ادب مي كردند!

جعفر بن معتصم معروف به «متوكل عبّاسي» از جمله اين ناكسان بود كه به مولا علي و فاطمه زهرا ناسزا مي گفت، [2] و زيارت قبر امام حسين را «بدعت» مي خواند! و آثار و ابنيه آن را از بين مي بُرد، و زائران آن را به قتل مي رسانيد، و دست ها و پاهايشان را قطع مي كرد! [3] .

«ابن جرير طبري» مورّخ معروف اسلامي مي نويسد: در سنه 236 هجري متوكل عبّاسي دستور داد: آثار قبر امام حسين از بين رود، و بناها و خانه هاي اطراف آن ويران شود، و به زمين مزروعي و كشاورزي تبديل گردد، و مردم را از آمدن به اين ديار جلوگيري شود! و در ميان مردم اعلان كنند: هر كس بعد از سه روز ديگر در كنار قبر حسين بن علي ديده شود راهي زندان ترسناك خواهد بود! سپس از آمدن مردم مانع شدند و اين سرزمين را به مزرعه و كشت و زرع تبديل ساختند! [4] .