سزاوار است قبل از تشرّف به حرم امام حسين، نخست در راه خدا انفاق و بخشش به عمل آيد. و در صورت امكان زائر با آب فرات [1] غسل كند، و چنانچه دسترسي به آن آب نداشته باشد، از آب ديگر براي غُسل استفاده نمايد، و با بدن و لباس طاهر و با وضو مشرّف گردد. و با وقار و آرامش گام بردارد و با حالتي متواضعانه و عارفانه پيش رود، و از درب شرقي وارد حرم گردد و توأم با حُزن و اندوه و گرسنگي و تشنگي زيارت كند، و در دعا و زيارت اهتمام ورزد، و قاتلان آن امام مظلوم و شهيد را نفرين كند...

امام صادق در اين باره مي فرمايند:

اِذا زُرْتَ اَباعَبْدِاللَّهَ عليه السلام فَزُرْهُ وَ اَنْتَ حَزينٌ مَكْروُبٌ شُعْثٌ مُغَبَّرٌ جائِعٌ عَطْشانٌ. فَاِنَّ الْحُسَيْنَ عليه السلام قُتِلَ حَزيناً مَكْرُوباً شُعْثا مُغَبَّراً جائِعاً عَطْشاناً، وَاسْأَلْهُ الْحَوائِجَ وَ انْصَرِفْ عَنْهُ وَ لاتَتَّخِذْهُ وَطَناً [2] .

چون قصد زيارت امام حسين نمايي سعي كن با حال محزون و گرفته و با


رقّت قلب و گرسنه و تشنه مشرّف گردي، و با اين وضع به ياد حسين باشي كه با اين ويژگي به شهادت رسيد، و پس از انجام زيارت و درخواست حاجت به كار و كسب برگردي و هميشه در حرم ننشيني.

در اينجا بي مناسب نيست كه يادي از «جابربن عبداللَّه انصاري» بنمائيم كه وي در نخستين اربعين حسيني به همراه «عطيّه بن سعد بن جُناده عوفي» به زيارت سالار شهيدان آمد، و در آب فرات لباسهايش را شست و غسل زيارت به عمل آورد، و چنانچه ما بيان كرديم به همان گونه به حرم حسيني آمد و ناله هايي سرداد و... [3] .