رسول خدا مي فرمايند: من در روز محشر كه همه نگران و مضطرب مي باشند، به سراغ زايران قبر حسين مي آيم، و دست آنان را گرفته، و از خطر نجات مي دهم... [1] .

نه تنها پيامبر خدا، بلكه هزاران مَلك نيز چنين افرادي را هنگام آمدن به زيارت حسين استقبال نموده، و موقع مراجعت بدرقه مي نمايند، و چنانچه كسي مريض گردد از وي عيادت كرده، و در وفات او جنازه اش را تشييع مي كنند، و از پيشگاه الهي براي آمرزش گناهانش طلب مغفرت مي نمايند. [2] .

در حديث هاي ديگري در اين زمينه مي فرمايند: روز عاشورا چهار هزار نفر مَلك به رياست «منصور ملك» به كربلا آمدند تا حضرت سيّدالشهدا را ياري نمايند، ولي چون به آنان اين اجازه


داده نشد! به آسمان برگشتند كه اجازه بگيرند، در طول اين مدّت امام حسين را شهيد كردند! وقتي ملائكه به زمين آمدند، جنازه حسين را قطعه قطعه ديدند! اين گروه از ملائكه با غم و اندوه و گريه و پريشاني كنار قبر او مي مانند، و در عوض، زائرين حسين عليه السلام را دعا مي كنند، و هنگام رفت و آمد، استقبال و بدرقه مي نمايند، و در ايّام بيماري عيادت نموده، و هنگام مرگ بر پيكرشان نماز خوانند، و مغفرت آنان را از خدا طلب كنند... [3] .

آري زيارت عارفانه امام حسين آن چنان مورد توجّه خدا و پيامبر و ملائكه قرار مي گيرد كه نسبت به زايرين آن حضرت احساس وظيفه مي كنند، و با لطف و محبّت خويش آنان را نوازش مي نمايند.