شب جمعه سوّم شعبان در سنه سوّم هجرت امام حسين ديده به جهان گشود، جناب جبرئيل به همراه هزار مَلك براي عرض تهنيت و تبريك به «خانه ولايت» وارد شدند، و به آستان رسول خداعليه السلام تبريك گفتند: در اين ميان يكي از ملائكه بنام «فُطرس» دچار مشكل شده بود، به امر پيامبر «حسين» را زيارت كرد، و خود را به بدن او ماليد، و به اين زيارت در زمين و آسمان افتخار كرد و گفت: چه كسي به من رسد! كه من آزاد شده حسينم؟! (مَنْ مِثْلي وَ اَنَا عِتاقُ الْحُسَيْنِ) و سپس در برابر اين توجّه وعده داد كه هر كس براي حسين سلامي كند، و يا زيارتي نمايد، پيام آنان را به آن حضرت برساند. [1] .

امام حسين روز پنجشنبه دوّم محرّم به كربلا رسيد، و از جمله كارهايي كه كرد اين بود: بخشي از اراضي آن سرزمين را به 60 هزار درهم خريداري نمود، تا جسد او و يارانش در مكان مباح دفن شود، سپس زمين ها را به خود آنان بخشيد، ولي شرط كرد كه قبر او را به زايران حسيني نشان دهند، و از آنان تا سه روز پذيرايي كنند و... [2] .

امام حسين مي دانست كه حقيقت او روزگار بني اميّه و بني عباس را تاريك خواهد


ساخت، و قبر وي مورد زيارت عاشقان ولايت قرار خواهد گرفت، و از اين طريق نهضت حسيني ادامه خواهد يافت، و اهداف نهضت آن بزرگوار فراموش نخواهد شد. لذا حضرت امام رضاعليه السلام مي فرمايند: از جمله وضايف شيعيان در مورد امامان خود اين است كه قبر آنان را زيارت نمايند... [3] .

و حضرت امام باقرعليه السلام مي فرمايند: به شيعيان ما برسانيد كه زيارت قبر حسين را فراموش ننمايند زيرا زيارت قبر او براي هرمومني كه آن حضرت را از جانب خدا امام مي داند لازم است. [4] .

و حضرت امام صادق عليه السلام مي فرمايند: هر كس در صورت امكان به زيارت قبر حسين بن علي نرود، و بدون زيارت او از دنيا رود، دين و ايمان او ناقص است! و چنانچه اهل بهشت هم باشد، در كنار مؤمنين شايسته احساس حقارت و كمبود مي نمايد. [5] .

با اين مضمون كه روايات زيادي در باب «مزار» آمده است، نشان مي دهد كه امامان شيعه در توجّه دادن مردم به امام حسين، علاوه بر پاداش اخروي و آثار دنيوي آن، اهداف نهضت آن حضرت را بيشتر تعقيب مي كردند، لذا زيارت او را واجب مي دانستند! مجالس عزاي او را تأكيد مي نمودند، گريه و ناله حتي «تباكي» را سفارش مي فرمودند، لعن و نفرين قاتلان را لازم مي دانستند و... تا به مردم به فهمانند كه حسين در راه دين كشته شده، و بقاي دين و ادامه سنّت نبوي در شهادت آن حضرت و زنده نگه داشتن نهضت او متصوّر است (اَلْاِسْلامُ مُحَمَّديّ الْحُدُوثُ وَ حُسَينيُّ الْبَقاءُ).