گروهي از دشمنان امام حسين كه در كربلا گردهم آمده، و آن سرور را به شهادت رساندند، افرادي بودند كه بغض اميرالمؤمنين علي عليه السلام را در دل داشته، و از كشته شدن افراد خود در


جنگهاي اسلامي به دست آن امام مجاهد دل چركين بودند.

سيّدالشّهداء صبح روز عاشورا چون در برابر سپاه كوفه قرار گرفت خطاب به آنان از جمله فرمود: واي بر شما! چرا مرا مي كشيد؟ آيا حقّي را ترك كرده ام؟ يا سنّتي را شكسته ام؟ و يا شريعت اسلام را عوض نموده ام؟ بگوئيد ببينم جرم من چيست؟ در جواب گفتند:

جنگ و ستيز ما با تو براي اين است كه نسبت به پدرت كينه داريم! زيرا او در جنگ بدر و حنين پدران و بزرگان ما را كشته است! چون حسين اين سخنان را شنيد به شدّت گريه كرد [1] و گفت: اي سپاه كوفه! شما با اين اظهارات خود از كفر و بي ديني سابق خويش پرده برمي داريد، و بدين طريق از پاداش و ثواب خدا باز مي مانيد. در گذشته نيز گروهي پدرم علي و برادرم حسن را در همين رابطه كشتند، و امروز شما، براي خشنودي «ابن زياد» كه زاده دو كافر است به قتل من مصمّم شده ايد؟!... [2] .