در مجالس و محافل مذهبي و عزاداري، مرسوم است كه روز تاسوعا را به ابوالفضل عليه السلام نسبت مي دهند، و از احوال و شخصيّت آن سرور سخن مي گويند و چنين وانمود مي كنند كه تاسوعا روز ابوالفضل است.

آري! «تاسوعا» به آن حضرت بيشتر ارتباط دارد، زيرا در آن روز ابوالفضل شهادت را بر زندگي ترجيح داد، و از خود گذشت و حسين را گرفت! و امان نامه ابن مرجانه را پس زد، و آن را و صاحب آن را لعن و نفرين كرد، ولي امان خدا را با افتخارو ايثار كسب كرد! [1] .

تاسوعا چنانچه بحث شد آغاز يورش يزيديان است كه با شجاعت و گفتگوي ابوالفضل به عاشورا و يكروز ديگر موكول گرديده، و نام و نقش پرچمدار كربلا را به ياد آورده است.

تاسوعا روز پاسداري و جانبازي ابوالفضل است، و او با تمام تلاش و ايثار، حسين و خاندانش را پاس داد، و ايثارگري را به حدّاعلا رسانيد، به اين جهت روز ولادت او را روز جانبازي ناميدند و...

از سوي ديگر روز هفتم محرّم آب فرات و آبهاي ديگر بر حسين و حسينيان تحريم شد! و حكم ناجوانمردانه فرزند مرجانه، به اجرا درآمد! و تشنگي بر آل بيت پيامبر مستولي شد، و اباعبداللَّه الحسين روز هشتم محرّم با حفر چاه به آب غيبي و شيرين رسيد، [2] و مشك ها پر گرديد ولي ديگر بار ناياب گشت و... [3] .

شب تاسوعا ابوالفضل با سي نفر سواره و بيست نفر پياده به امر حسين بپاخاست و مشكهاي خشك و خالي را برداشت و با جنگ و گريز پانصد نفر نگهبان فرات را بهم زد، و آنان را از دور آب عقب راند، و 20 مشك به تعداد پياده ها پر شد، و يكنفر از دشمنان به هلاكت رسيد، و نيروهاي همراه ابوالفضل به سلامت به خيمه هاي حسيني مراجعت نمودند، [4] و لقب «سقّا» بر القاب زيباي قمربني هاشم افزوده شد، [5] و مناسبت ديگر تاسوعا و ابوالفضل را رقم زد. [6] .