امام حسين در اشعاري گرايش هاي مادّي را محكوم نموده و مي فرمايند: رقابت و مسابقه تنها در زهد و بي رغبتي به دنيا مناسب است، و چشم، و هم چشمي ها سزاوار نيست. بدانيد آنچه را كه به دست آورده ايد همه نابود مي شود، و تنها كارهاي نيك در پيشگاه خدا ماندني است [1] به زودي از اين دنياپرستي پشيمان مي گرديد، و در روز مرگ و رستاخيز از خود بي خود مي شويد. اي بشر! مي داني آن روز چه روزي است؟ در مورد آن كمي فكر كن، و بدان كه آن روز، روز جدايي و فرار است.

جدايي كه از جدايي هاي معمولي نيست، و بعد از آن جدايي، ديگر به هم رسيدن


امكان ندارد! [2] .



قابل تذكّر است كه زهد و بي رغبتي، به معني گدايي و فقر نيست، بلكه «نفوذ ناپذيري» در برابر دنيا را زهد گويند، و خود امام حسين از نظر مادّي و تمكّن مالي فوق العاده متمكّن و دارا بود، و توان آن را داشت كه با بذل و بخشش هزاران درهم، و صدها مثقال طلا و جواهرات، نيازمندان را فريادرسي نمايد، و قرض داران را كمك كند، و به مقدار ديه كامل به معلّمي مرحمت نمايد، و هزار دست لباس به وي دهد، و دهانش را پر از درّ و جواهر گرداند، و در جواب بي ظرفيتها اشعاري را بُسرايد كه ترجمه آن از نظرتان مي گذرد:

هرگاه دنيا به سويت اقبال كند، تو نيز با بذل و بخشش به تمام نيازمندان كمك كن، اين را بدان كه در اين صورت جود و بخشش آن را تمام نمي كند، و هرگاه دنيا از تو روي برتابد، بخل و خسّت آن را نگه نمي دارد. [3] .