امام حسين مانند ساير فضائل و اوصاف شايسته اش، در انشاد شعر نيز نمونه بود و ابيات زيادي را در مواقع مختلف سروده كه اينك به چند نمونه اشاره مي كنيم:

آن حضرت در مورد معاشرت اجتماعي و برخورد با ديگران مي فرمايند: سعي كن با

خوشرويي و بشاشت و بزرگواري با مردم برخورد كن، و او را كه بر تو اميدوار گشته است مأيوس منما، و ديدگاه مثبت او را در مورد خود منفي نساز. و با بذل و بخشش بدي ها را از خود دور كن، و با دست باز و كَرَم و مردانگي مشكلات و شرارتها را به خود راه مده. [1] .

در همين رابطه امام حسين با همسر و فرزندانش آن چنان با صفا و محبّت و خوشرويي زندگي كرد كه دوري يكديگر را تحمل نمي كردند، و هرگاه شبي در فراق آنان بسر مي برد، خواب به چشمش فرو نمي رفت، در اين باره نيز به ترجمه ابياتي از اشعار آن سرور مي پردازم.

سوگند به جانت من زندگي در خانه اي را دوست دارم كه در آن همسرم رباب و دخترم سكينه باشد من آنان را دوست دارم، و حاضرم تمام اموال خود را در راه آنان بذل كنم، و از حرف كسي در اين باره واهمه ندارم. آنان هنگامي كه بديدار بستگان خود مي شتابند، براي من فراق آنان آن چنان شديد است، كه خواب به چشمم نمي رود، گويا شب ها به هم پيوسته و پايان پذير نيست. [2] .

[1] ديوان الامام الحسين، ص 182:

وَ کُنْ بَشّاً کَريماً ذَا انْبِساطٍ

وَ فيمَنْ يَرْتَجيکَ جَميلَ رَأْيٍ

بَعيداً عَنْ سَماعِ الشَّرِّ سَمْحاً

نَقِيَّ الْکَفِّ عَنْ عَيْبٍ وَ ثَأْيٍ.

[2]

لَعَمْرُکَ اِنَّني لَاُحِبُّ داراً

تَحِلُّ بِها سَکينَةٌ وَ الرُّبابُ

اُحِبُّهُما وَ اَبْذُلُ جُلَّ مالي

وَ لَيْسَ لِلائِمي فيها عِتابٌ

اِنَّ اللَّيْلَ مَوْصوُلٌ بِلَيْلٍ

اِذا زارَتْ سَکينَةٌ و الرُّبابْ.