بعد از واقعه كربلا و شهادت امام حسين عليه السلام مردم مدينه بر ضدّ يزيد قيام نموده، و مراكز دولتي را تصرّف كرده، و دولتمردان را در تهديد جدّي قرار دادند و...

«مروان بن حكم» احساس خطر كرد، و به سراغ «عبداللَّه بن عُمر» رفت و از او پناهندگي سياسي و اجتماعي خواست.

«عبداللّه بن عمر» اوضاع شهر را بررسي كرد، و به اين نتيجه رسيد كه درخواست مروان را نپذيرد،لذا به مروان گفت: من نمي توانم سلامتي شما را تضمين كنم، بنابراين آمادگي پذيرايي ندارم. مروان مأيوسانه برگشت، سرانجآم به دَرِ خانه امام سجّاد آمد، و از شورش مردم و نگراني خود و خانواده اش سخن گفت، فرزند حسين عليه السلام همانند پدرش آمادگي خود را براي پذيرايي مروان و خانواده اش اعلان كرد....

مروان به همراه خانواده اش به خانه امام سجّاد منتقل شدند و روزهاي خطرناكي را با آرامش خاطر در آنجا گذراندند، و از خطرهاي احتمالي و تشويش و اضطراب مصون ماندند.

در تاريخ آمده است كه: امام سجّاد اين خانواده را به خانه اي كه در طائف داشت انتقال داد، تا سروصدا و ازدحام و شورش مهاجمان در مدينه آنان را نترساند، و به فرزندش «عبداللَّه» سفارش كرد كه در ملاطفت و پذيرايي آنان كوتاهي نكند....


اين پذيرايي محبّت آميز به قدري شيرين و چشمگير بود كه «عايشه» همسر مروان اين دوران از زندگي خويش در منزل آن امام را شيرينترين ايّام خود معرّفي مي كند... [1] .

با توجّه به سوابق نامطلوب مروان، پناه دادن امام سجّاد به چنين عنصري، نشانه كمال بزرگواري آن حضرت است، كه حتي كينه توزترين دشمن خويش را مورد مرحمت قرار داده اند.