جود و بخشش از صفات الهي است، كه بندگان مقرّب خداوندي نيز خود را به آن متّصف مي سازند، و از اين طريق مشكلات اجتماعي را كم كرده، و سينه هاي پردرد، و دل هاي غمگين را به آرامش و


سُرور تبديل مي نمايند.

امام حسين در دامان پرمهر رسول خدا و عليّ مرتضي و فاطمه زهرا پرورش يافت كه اُسوه هاي بذل و بخشش بودند، و توده هاي مردم به ويژه گرسنگان و برهنگان و مستمندان را بر خويشتن مقدّم مي داشتند....

قرآن از ايثار پيامبر پرده برمي دارد كه تنها پيراهن خويش را بر فقير گرفتار تقديم داشت، و خود از رفتن به نماز جماعت و مسجد و خطابه باز ماند! [1] .

امام حسين در احسان و بخشش پدري را به ياد دارد كه شب و روز و آشكار و نهان به داد دردمندان مي رسيد، و صدها خانواده را تحت پوشش خويش قرار مي داد و... [2] .

سالار شهيدان احسان و دگردوستي را از مادرش زهرا فراگرفت كه در شب عروسي خود، پيراهن تازه خويش را به سائل داد، و خود با لباس متعارف به ديدار مولا رسيد... [3] .

آري حسين در خانواده اي به دوران رسيد كه افطاري خويش را به مسكين و يتيم و اسير دادند، و مدال ارجدار الهي را از آنِ خود ساختند، كه جبرئيل نداي «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلي حُبِّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ اَسيراً» [4] سرداد، و حسين را جزو اين خانواده معرّفي كرد.

حديث داريم كه شخص مستمندي وارد مدينه شد، آنگاه سؤال كرد: سخي ترين مرد اين شهر كيست؟ همگي حسين بن علي را نشان دادند! عرب فقير به دنبال حسين حركت كرد، سرانجام وي را در مسجد رسول اللَّه پيدا كرد كه مشغول نماز بود.

عرب در برابر آن حضرت قرار گرفته، و اشعاري را در مدح حسين و خانواده آن سرور به ويژه مولا علي عليه السلام سُرود [5] ، امام عليه السلام بعد از نماز رو كرد به قنبر و گفت: هر چه از مال حجاز باقي مانده بياور. قنبر چهار هزار دينار پول موجود را آورد، حسين عليه السلام دستور داد: پولها را به عرب ده، زيرا او بيش از ما نيازمند است. امام حسين پولها را تحويل داد و با اشعاري از عرب اعتذار كرد!




مرد عرب نگاهي به پولها افكند، و سپس خيره خيره به امام حسين نگريست آنگاه به شدّت گريه كرد! امام حسين پرسيد: از كمي بخشش ما ناراحتي؟ گفت: نه، از اين ناراحتم كه اين دستهاي پر جود چگونه زير خاك خواهد رفت! [6] .

انس بن مالك مي گويد: در خدمت حسين بن علي نشسته بودم كه يكي از كنيزان وارد شد، و شاخه گلي را به دست آن سرور تقديم داشت، يادگار علي خطاب به كنيز گفت: تو اينك در راه خدا آزادي!

انس مي گويد: به حضرت گفتم: مگر اين شاخه گل چقدر ارزش دارد كه او را آزاد نمودي؟ امام حسين فرمود: خداوند ما را اينطور تربيت كرده، [7] و خود در قرآن مي فرمايد:

اِذا حُييّتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيّوُا بِاَحْسَنَ مِنْها اَوْ رُدّوُها... [8] .

هرگاه كسي به شما نيكي كرد شما نيز بهتر از آن، و يا اقلاّ مثل آن را انجام دهيد.