امام حسين عليه السلام از نظر نسب و خاندان، جز برادرش امام حسن و خواهرانش زينب و ام كلثوم نظيري ندارد. و در فضائل و كمالات انساني و سجاياي اخلاقي يكي از پنج تن آل عبا است، كه خداوند بر وجودش بر ملائكه و ديگر مخلوقات مباهات مي كند [1] و از جمله ايثارگراني است كه تنها نان مختصر خود را به مسكين و يتيم و اسيرِ كافر داد، و در پاداش، آياتي از سوره «هل اتي = انسان» را گرفت. [2] .

حُسين جزو چند نفري است كه خداوند مودّت او را بر تمام مسلمانان واجب ساخته است [3] و در «آيه تطهير» به پاكي درون و عصمت عملي وي شهادت داده، [4] و در «آيه مباهله» [5] او را مورد ستايش قرار داده، و در «حديث قدسي» آنهم از دو طريق اهل سنّت و تشيّع حسين را چنين توصيف مي نمايد:

وَ جَعَلْتُ حُسَيْناً خازِنَ وَحْيي وَ اَكْرَمْتُهُ بِالْشَّهادَةِ، وَخَتَمْتُ لَهُ بِالْسَّعادَةِ، فَهُوَ اَفْضَلُ مَنْ اُسْتُشْهُدَ وَ اَرْفَعُ الشُّهَداءِ دَرَجَةً، جَعَلْتُ كَلِمَتي التَّامَّةَ مَعَهُ، وَ الْحُجَّةَ البالِغَةَ عِنْدَهُ... [6] .

و امام حسين را مخزن وحي خود قرار دادم، به وسيله شهادت وي را گرامي ساختم، و سعادت و خوشبختي را به وي اختصاص دادم، او


سيّدالشّهداء است، راه حقيقي با او است، و حجّت بالغه در همين راه حسين است....

اين فرازهاي قرآني و الهي بهترين توصيف در مورد حسين است، و فضيلت و كرامتِ وي را در بردارد، و او را يك انسان فوق العاده و مورد توجّه خداوند نشان مي دهد.

روزي امام حسين به محضر جدّش رسول خدا رسيد، كه «اُبيّ بن كعب» در اين محضر حضور داشت، پيامبر با ديدن نورديده اش «سيّدالشّهداء» فرمود: خوش آمدي حسين جان! اي زينت آسمانها و زمين! اُبي از اين سخن با فضيلت تعجّب نموده و گفت: اي پيامبر خدا! مگر جز تو كسي ديگر زينت آسمانها و زمين بوده است؟ پيامبر فرمود:

وَالَّذي بَعَثَني بِالْحَقِّ نَبِيّاً اِنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ فِي السَّماءِ اَكْبَرُ مِنْهُ فِي الْاَرْضِ وَ اَنَّهُ الْمَكْتُوبُ عَلي يَمينِ الْعَرْشِ اَنَّهُ مِصْباحُ هُدَيً وَ سَفينَةُ نَجاةٍ... [7] .

سوگند به خدا كه مرا به حقيقت به پيامبري برگزيده، عظمت حسين در آسمان ها بيش از زمين است، زيرا نام او در سمت راست عرش خدا نوشته شده كه: حسين خورشيد هدايت و كشتي نجات امّت، و امام بحق، و عزيز و فخر و علم و گنج الهي است، و در صُلب او نطفه پاك... قرار داده است.

قابل توجّه است كه امام حسين آن چنان با فضيلت است كه فضائل او در خورِ فضائل پيامبر مي باشد، و به اين جهت رسول خدا مي فرمايند: حسين از من و من از حسين مي باشم... [8] .