در ايّام حكومت معاويه كاروان بزرگي از كشور «يمن» از طريق «مدينه» عازم «شام» بودند. آنان انواع متاعهاي خوراكي، آرايشي، پوشاك، و عطريات و... را به همراه داشته، و در واقع اموال دولتي يمن بود كه به خزانه دمشق حمل مي شد، تا معاويه به دلخواه خود از آنها استفاده كند و....

امام حسين افراد كاروان را وادار كرد كه متاعهاي خويش را در مدينه تخليه نمايند، و سپس كرايه آنها را داد و نامه اي بدين مضمون به معاويه نوشت:

مِن الْحُسَيْنِ بْنِ عَليٍّ اِلي مُعاوِيَةِ بْنِ اَبي سُفْيانٍ، اَمَّا بَعْدُ فَاِنَّ عيراً مَرَّتْ بِنا مِنَ الْيَمَنِ تَحْمِلُ مالاً وَ حُلَلاً وَ عَنْبَراً وَ طيباً اِلَيْكَ، لِتَوْدَعَها خَزائِنَ دَمِشْقَ وَ تَعُلُّ بِها


النَّهْلَ بِبَني اَبيكَ، وَ اِنّي اِحْتَجْتُ اِلَيْها فَاَخَذْتُها وَالسَّلامُ [1] .

از حسين بن علي به معاوية فرزند ابوسفيان، بعد از سپاس به درگاه الهي، اين را بدان كه از يمن كارواني حامل متاعهاي مختلف از انواع پارچه ها، عطريات، مشك و عنبر، و اموال ديگر بودند كه آنها را به خزانه تو در دمشق بياورند، تا از طريق تو بين فاميلهايت تقسيم گردد، من به آنها نيازمند بودم، لذا همه را ضبط كردم والسّلام.

چون معاويه از اين واقعه با خبر شد، شديداً خشمگين گشت، و اين كار را دخالت در امور اجرايي حكومت دانست، و به امام حسين نامه نوشته و اعتراض كرد و....

ولي حسين بن علي كسي نبود كه از اعتراض و هشدارهاي معاويه لب فرو بندد، و بر ستمگري ها و حيف و ميل هاي او تماشاگر باشد....