حضرت امام حسن عليه السلام در سال پنجاه هجري به شهادت رسيد، و مسئوليت رهبري و امامت شيعيان به حضرت امام حسين منتقل گرديد، كه در اين ايّام زمام سلطنت و حكومت در دست معاويه بود. خامس آل عبا به مدّت ده سال (از سال 50 تا 60 هجرت) با معاوية بن ابي سفيان دست و پنجه نرم كرد، و هرگاهي به وسيله نامه، خطابه، پيك و... به او هشدار داد، ولي هرگز بر ضدّ او قيام تند ننمود، و صلح امام حسن را محترم داشت.

مردم كوفه بعد از شهادت امام حسن، به امام حسين نامه نوشتند، و در آن نامه ضمن عرض تسليتِ شهادتِ امام مجتبي، از او خواستند به كوفه بيايد، و بر ضدّ معاويه قيام كند، و اضافه كردند كه مردم عراق با تمام توان از او حمايت خواهند كرد! ولي امام حسين نپذيرفت و افزود:

مصالحه برادرم امام حسن در راه رشد و رستگاري مردم، انجام گرفته، و تا معاويه زنده هست من آن را نقض نخواهم كرد! [1] .


رفت و آمد مردم عراق به مدينه بيشتر شد، و حاكم آن شهر «مروان» را نگران ساخت، از اين جهت او براي معاويه نامه نوشت كه: شيعيان علي با حسين رفت و آمد مي كنند، و من از آينده نگران هستم نظر خود را براي من بنويس.

معاويه براي مروان نوشت:

بَلَغَني كِتابُكَ وَ فَهِمْتُ ما ذَكَرْتَ فيهِ مِنْ اَمْرِ الْحُسَينِ فَاِيَّاكَ اَنْ تَتَعَرَّضَ لِلْحُسَيْنِ في شَيْ ءٍ، فَاتْرُكْ حُسَيْناً ما تَرَكَكَ... [2] .

نامه ات در مورد حسين به دستم رسيد و از مضمون آن آگاه شدم، مواظب باش كه متعرّض او نباشي، و تا حسين با ما كاري ندارد، ما با او مشكلي نخواهيم داشت.