امام حسين در كنار برادرش امام حسن در زمان خليفه سوم در جنگ هاي اسلام عليه كفّار شركت مي كرد، از جمله در جنگ طبرستان شركت فعّال داشت [1] ، و در محاصره خانه خليفه سوم، مهاجمين را از رسيدن به خليفه ممانعت مي كرد! و مردم را به آرامش و خويشتن داري دعوت مي نمود... [2] .

درآغاز خلافت اميرالمؤمنين سي و دو بهار از عمر حسين گذشته بود او مردي شجاع و جهادگر بود، و در مسايل اجتماعي و سياسي بهره وافرداشت، و در جنگ هاي علي عليه السلام با منافقين شركت جُست، و در جنگ جمل فرماندهي جناح چپ را در اختيار داشت. [3] و در نبرد با كوردلان شام رشادتها نشان داد، و چون سپاهيان بي مروّت شام ناجوانمردانه فرات را به اشغال درآوردند


حسين عليه السلام به پدرش گفت:

اجازه مي دهي من خود به سوي فرات حمله كنم؟ علي عليه السلام او را اجازه داد، امام حسين با گروهي از رزم آوران به فرات حمله كرد، و همه نيروهاي معاويه را از دور آن پراكنده ساخت و خيمه مخصوص خويش را در كنار فرات سرپا نمود، و خبر فتح و پيروزي به علي رسيد، او به جاي خوشحالي شروع به گريه كرد! چرا كه به ياد كربلا و تشنگي حسين در روز عاشورا افتاد و فرمود:

ذَكَرْتُ اَنَّهُ سَيُقْتَلُ بِطَفِّ كَرْبَلا غَريباً وَحيداً عَطْشاناً فَريداً ثُمَّ يَنْفُرُ فَرَسُهُ وَ يَقُولُ في صُهَيْلِهِ! اَلظّليمَةُ الظَّليمَةُ مِنْ اُمَّةٍ قَتَلَتْ اِبْنَ بِنْتِ نَبِيّها [4] .

به ياد كربلاي حسين افتادم كه در آن سرزمين غريب و تنها و عطشان به شهادت مي رسد، و اسب او به سوي خيمه ها روان مي گردد و از ستم قاتلان حسين شكوه مي كند و....

آري امام در دوران پدرش علي عليه السلام به مظلوميّت او متأثر بود، و همچون شمع مي سوخت و اطرافيانش را روشن مي كرد، از اين جهت اميرالمؤمنين علي عليه السلام فرماندهي ده هزار نيروي رزمي را در جنگ صفين در اختيار حسين قرار داد و... [5] .