حسين بن علي سي سال از عمر خويش را در كنار پدر بود، او مظلوميّت پدر و مادرش را مي ديد، و در صحنه هاي سياسي و اجتماعي و تجمّع مردم از وجهه مردمي خويش استفاده نموده، و از پدر و مادرش دفاع مي كرد، و مهاجمان حريم ولايت را نادم و مضطرب مي ساخت.

اميرالمؤمنين پس از رحلت پيامبر و غصب خلافت، شش ماه از حضور در مسجد و كنار خليفه خودداري كرد، و حسين اين صحنه ها را بر كام خليفه تلخ نمود! از آن جمله روزي در نماز جمعه مشاهده كرد كه خليفه خطبه مي خواند، او با تمام شجاعت در ميان انبوه مردم در برابر خليفه با صداي بلند فرياد كشيد:

اِنْزِلْ عَنْ مِنْبَرِ اَبي، هذا مِنْبَرُ اَبي لامِنْبَرُ اَبيكَ فَبَكي اَبُوبَكْرٍ وَ قالَ: صَدَقْتَ...

از منبر پدرم رسول خدا پايين بيا، اين منبر پدر من است نه منبر پدرت، ابوبكر با شنيدن اين سخنان شروع به گريه كرد و گفت: حسين جان! راست مي گويي!

سخنان اعتراض آميز حسين بن علي شور عجيبي در ميان مردم ايجاد كرد، و مردم نمازگزار به همهمه افتادند، در اين هنگام علي وارد مسجد شد، همهمه مردم وگريه ابوبكر وسخنان فرزند شجاعش حسين به گوش او رسيد، در اين لحظه حضرت خطاب به ابوبكر گفت: اينان فرزندان پيامبرند، در فقدان او به ياد او مي افتند، و نمي توانند ديگري را در جايگاه پيامبر ببينند، لذا اعتراض مي كنند... [1] .


نظير همين برنامه اعتراض آميز براي خليفه دوّم پيش آمد در حالي كه علي عليه السلام مانند ديگران به خطابه جمعه عمر گوش مي داد، در اين هنگام حسين بن علي وارد مسجد شد، و مشاهده كرد عمر در بالاي منبر خطبه مي خواند، و پدرش نيز چون مردان عادي به سخنان او گوش مي دهد! حسين با شجاعت پيش رفت و در برابر منبر قرار گرفته و به عمر گفت:

اِنْزِلْ عَنْ مَنْبَرِ اَبي، قالَ عُمَرُ: مِنْبَرُ اَبيكَ لامِنْبَرُ اَبي، مَنْ اَمَرَكَ بِهذا؟ فَقامَ عَلِيّ عليه السلام فَقالَ: ما اَمَرَهُ بِهذا اَحَدٌ...

از منبر پدرم پايين بيا، عمر گفت: آري منبر پدرت نه منبر پدر من، بگو ببينم چه كسي به اين سخن دستور داده است؟ علي عليه السلام (براي رفع سوء توهّم بلند شد و) فرمود: كسي او را به اين كار مأمور نكرده است....

در دنباله اين واقعه تاريخي امام حسين مي فرمايد: عمر از منبر پايين آمد و مرا با خود به خانه اش بُرد و گفت: چه كسي تو را به اين كار دستور داد؟ گفتم: هيچكس... سپس عمر گفت: دوست دارم در خانه ما باشي! و سعي كن كه پيش من بيايي... [2] .