شام، روشن از جمال زينب كبراستي

سر به زيرافكن كه ناموس خدا اينجاستي



كن تماشا آسمان تابناك شام را

كافتاب برج عصمت از افق پيداستي



آب كرده زهره شيران در اين صحرا، مگر

دختر شيرخدا خفته در اين صحراستي



در شجاعت چون حسين و در شكيبايي حسن

در بلاغت چون علي عالي اعلاستي



نغمه مرغ حق از گلزار شام آيد به گوش

مرغ حق را نغمه شورانگيز و روح افزاستي



كرد روشن با جمالش آسمان شام را

كز فروغ چهره گويي زهره زهراستي [1] .