حارث بن وكيده مي گويد: من از كساني بودم كه سر امام حسين بن علي را حمل مي كردند، ناگاه شنيدم آن سر مقدّس قرآن مي خواند؛ سوره كهف مي خواند. متحيّر شدم كه من صداي حسين بن علي عليه السلام را مي شنوم، فرمود: اي پسر وكيده، آيا نمي داني ما جماعت امامان زنده ايم و در نزد پروردگار به ما رزق مي رسد؟ با خود گفتم: من اين سر را مي ربايم. آقا فرمود: تو به اين مقصود نمي رسي، بگذار آنها را، ريختن آنها خون مرا اعظم از گردانيدن سر من است.

سپس خواند: (فَسَوْفَ يَعْلَموُنَ اذ الاَغْلالُ في أَعْناقِهِمْ وَالسلاسل يُسْحَبوُنَ) [1] .

دركتاب مناقب ابن شهر آشوب نقل شده است: زماني كه سر مقدّس شهيد كربلا را بر درخت نصب نمودند شنيده شد اين آيه را تلاوت مي كند: [2] (وَ سَيَعْلَمُ الذين ظَلَمُوا أي مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبونَ). [3] .

ابن شهر آشوب مي گويد: سر بريده امام حسين عليه السلام را در يكي از كوچه هاي كوفه بياويختند، آن سر مبارك اين آيه را تلاوت كرد [4] : (نَحْنُ نَقُص عَلَيْكَ نَبَأهُمْ بِالْحَق إ نَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنوا بربهم وزدناهم هُدي). خداوند عالم خطاب به رسول اكرم صلي الله عليه و آله مي كند: ما مي گوييم براي تو اي پيغمبر صلي الله عليه و آله قصه ايشان را به حقيقت؛ بدان كه ايشان جوانمرداني بودند كه ايمان آوردند به پروردگار خود و زياد كرديم ما هدايت ايشان را.