در روايت آمده از امام سجّاد عليه السلام پرسيدند: سخت ترين مصائب شما در سفر كربلا كجا بود؟ در پاسخ، فرمود: «الشّامُ الشّامُ الشّامُ»، يا سه بار فرمود: «امان از شام».

به روايت ديگر، امام سجّاد عليه السلام به نعمان بن منذر مدائني فرمود: در شام هفت مصيبت بر ما وارد آوردند كه از آغاز اسيري تا آخر، چنين مصيبتي بر ما وارد نشده بود:

1. ستمگران در شام اطراف ما را با شمشيرهاي برهنه و نيزه هاي استوار احاطه كرده بر ما حمله مي كردند و كعب نيزه به ما مي زدند. آنان ما را در ميان جمعيّت بسيار نگهداشتند و ساز و طبل مي زدند.

2. سرهاي شهدا را ميان هودجهاي زنهاي ما قرار دادن و سر عمويم عبّاس ‍ عليه السلام را در برابر چشم عمه هايم زينب و امّكلثوم عليه السلام نگهداشتند، و سر برادرم علي اكبر و پسر عمويم قاسم عليه السلام را در برابر چشم سكينه و فاطمه (خواهرم) مي آوردند و با سرها بازي مي كردند، و گاهي سرها به زمين مي افتاد و زير سم ستوران قرار مي گرفت.

3. زنهاي شامي از بالاي بامها، آب و آتش بر سر ما مي ريختند. آتش به عمّامه ام افتاد، ولي چون دستهايم را به گردنم بسته بودند، نتوانستم آن را خاموش كنم. در نتيجه عمامه ام سوخت و آتش به سرم رسيد و سرم را نيز سوزانيد.

4. از طلوع خورشيد تا نزديك غروب ما را همراه ساز و آواز، در برابر تماشاي مردم در كوچه و بازار گردش دادند و مي گفتند: اي مردم، بكشيد اينها را كه در اسلام هيچگونه احترامي ندارند.

5. ما را به يك ريسمان بستند و با اين حال ما را از در خانه يهودي و نصاري عبور دادند، و به آنها مي گفتند: اينها همان افرادي هستند كه پدرانشان، پدران شما را (در خيبر و...) كشتند و خانه هاي آنها را ويران كردند، امروز شما انتقام آنها را از اينها بگيريد.

«يا نُعمانُ فَما بقي أحد منهم الا وَقَدْ اَلقي عَلَيْنا مِنْ التُرابِ وَالا حجارِ وَالا خشاب ما أرادَ».

«اي نعمان هيچ كس از آنها نماند مگر اينكه هرچقدر مي خواست از خاك و سنگ و چوب به سوي ما افكند».

6. ما را به بازار برده فروشان بردند و خواستند ما را به جاي غلام و كنيز بفروشند ولي خداوند اين موضوع را براي آنها مقدور نساخت.

7. ما را در مكاني جاي دادند كه سقف نداشت؛ روزها از گرما و ترس كشته شدن، همواره در وحشت و اضطراب به سر مي برديم. [1] .