پدر معاويه، ابوسفيان است كه آزار و دشمني او نسبت به پيشواي اسلام از آغاز بعثت تا زمان رحلت آن حضرت، آشكارتر از «كفر ابليس» است. وي رهبري دشمنان رسول خدا صلي الله عليه و آله از كفّار قريش و مشركين مكّه، را برعهده داشت و هميشه پرچم كفر را بر ضدّ نهضت جوان اسلام به دوش مي كشيد. او در مكّه دامها و نيرنگهاي بسياري را عليه مقام رسالت به كار گرفت، و زماني هم كه حضرت به مدينه رفت، بر ضد ايشان، دست به ايجاد جنگهاي مختلفي زد تا از بت پرستي و رذايل اخلاقي دفاع نمايد و رسالت الهي پيامبر صلي الله عليه و آله و فضايل اخلاقي يي را كه هدف آن حضرت بود ريشه كن سازد. [1] .

زمخشري، دانشمند مشهور اهل سنّت، گويد: ابوسفيان مردي كوتاه قامت و بدشكل بود و هند، صباح را (كه مزدور و اجير ابوسفيان بوده و از طراوت جواني برخوردار بود) به نظر خريداري نگاه مي كرد و عاقبت نيز نتوانست خودداري كند و لذا او را به سوي خويش ‍ خواند و در ميان آن دو ارتباط پنهاني برقرار گشت. اين روابط نامشروع تا آنجا بالا گرفت كه پاره اي از مورخين معتقدند علاوه بر معاويه، عتبه (فرزند ديگر ابوسفيان) هم در حقيقت از صباح بوده است! و نيز گفته اند: هند از به دنيا آوردن اين طفل در منزل ابوسفيان خشنود نبود، لهذا سر به بيابانها نهاد و كودك خود، عتبه، را در تنهايي به دنيا آورد.