معرفت اين عالم فرزانه و شور و شوق جاودانه اين انديشمند فرهيخته،


او را بر آن داشته كه با ژرف نگري زيبا فرزندان شهيد ام البنين را به چهار ركن استوار كعبه تشبيه كرده و با سفر به چشمه خورشيد، حرارت سوزنده آن را بدين داغ جانسوز تشبيه كند. برگزيده اي از اين اشعار عرشي بدين گونه است:



چشمه ي خور در فلك چهارمين

سوخت زداغ دل ام البنين



آه دل پرده نشين حيا

برده دل از عيسي گردون نشين



دامنش از لخت جگر لاله زار

خون دل و ديده روان ز آستين



مرغ دلش زار چو مرغ هزار

داده ز كف چار جوان گزين



اربعة مثل نسور الربي [1]

سدره نشين از غمشان آتشين



كعبه توحيد از آن چهار تن

يافت ز هر ناحيه ركني ركين






قائمه ي عرش از ايشان به پاي

قاعده عدل از آنها متين



ياد ابوالفضل كه سر حلقه بود

بود در آن حلقه ماتم نگين



اشك فشان سوخته جان همچو شمع

با غم آن شاهد زيبا قرين



ناله و فرياد جهانسوز او

لرزه درافكنده به عرش برين



كاي قد و بالاي دل آراي تو

در چمن ناز بسي نازنين



تير كمانخانه ي بيداد زد

ديده حق بين تو را در كمين



چهار جوان بود مرا دلفروز

و اليوم اصبحت و لا من بنين [2] .



نام جوان مادر گيتي مبر

تذكريني بليوث العرين [3] .






چون كه دگر نيست جواني مرا

لا تدعوني ويك ام البنين [4] [5] .