فضل شاعري شيرين سخن است كه نياي عزيز خود را با اشعاري بلند و عظمت آفرين ياد كرده و حماسه هاي جاودان او را به زبان شعر ترسيم كرده است. سروده هاي او چنان در احساسات پاك، اثر نهاده كه بخشي از آن شهرتي چشمگير يافته اند. گويا قلب آتشين و جان سوخته او در واژه هاي ابياتش شور و حرارت بر پا كرده است. با هم برخي از آن اشعار را مي خوانيم:



احق الناس ان يبكي عليه

فتي ابكي الحسين بكربلاء [1] .

سزاوارترين مردم براي گريستن در حق او رادمردي است كه حسين عليه السلام را در كربلا به گريستن واداشت.

برادر، و فرزند پدرش علي، ابوالفضل آغشته به خون،

آن كه در همه حال حق برادري را چنان به جا آورد كه نمي توان او را ستايش كرد و در عين تشنگي برادر خود را مقدم داشت.