اينك كه آخرين فصل اين دفتر را مرور مي كنيم، با هم نگاهي به جريده هاي پرشور انسانهاي پاك سرشت مي كنيم و سروده هاي آسماني آنان جرعه هاي شعر و شعور برمي گيريم. اجازه دهيد پيش از ديگران، از اشعار جانسوز مادر داغدار عباس، كه شعرهايي از اعماق تفتيده وجودش بر زبان جاري ساخته، استفاده كنيم؛ با هم دل را به حسينيه عبارات او روانه سازيم و از اشعار وي در قبرستان بقيع فيض گيريم: