سروده هاي پرشور و احساسات مقدس، به سان توفاني است كه آتش حماسه هاي سرخ را درگذر زمانها و ايام برافروخته و چشمگير مي دارد، عظمت حوادث را جلوه گر ساخته، آثار آسماني آن را بهتر و بيشتر نمايان مي سازد و حماسه هاي سپيدسيرتان سرخ صورت را براي هميشه پرفروغ و تابناك نگه مي دارد.

با نگاهي به گذشته درمي يابيم كه نگاه ژرف امامان معصوم عليهم السلام از


نگاه ديگران گسترده تر است و وسعتي به پهناي آفرينش دارد. هماي همت آن بزرگان بر آن بود كه شعور نهفته در وجود شيعيان شيفته را با شعار جهان افروز آميخته سازند تا كودكان خردسال و انسانهاي كهنسال از اين اقيانوس بي كران جرعه هاي معرفت بنوشند و بيرق اين حماسه ها فرهنگ آفرين را به فردا و فرداييان بسپارند.

از اين رو گاهي با دعا و زماني با تشويق، زبان به ستايش اين سروده ها مي گشادند، هر جا ضروري مي نمود با صله اي ارزشمند اين احساسات پاك را ارج مي نهادند. و هنگامي كه لازم مي ديدند از پاداش الهي شعرهاي پاك مداحان اهل بيت چنين ياد مي كردند:

هر كس درباره ما يك بيت شعر سرايد، خداوند خانه اي در بهشت براي او فراهم مي كند.

هيچ مؤمني براي ما شعر نمي گويد مگر آنكه خداوند در بهشت شهري براي او بنا مي كند كه هفت برابر دنيا گسترش دارد و همه فرشتگان مقرب و پيامبران مرسل در آن به ديدارش مي آيند.

اي كميت، تا وقتي درباره ما شعري مي سرايي مؤيد به روح القدس خواهي بود. [1] .