سخنان آسماني معصومان را با در واژه هاي يگانه دردانه الهي حضرت مهدي عليه السلام ختم مي كنيم. امام عزيزي كه در زيارت ناحيه، خطاب به عموي شهيد خود حضرت ابوالفضل عليه السلام مي فرمايد: السلام علي ابي الفضل العباس بن اميرالمؤمنين، المواسي اخاه بنفسه الآخذ لغده من امسه الفادي له الواقي الساعي اليه بمائه المقطوعة يده، لعن الله قاتله يزيد بن رقاه الجهني و حكيم بن الطفيل الطائي.

سلام بر ابوالفضل عباس، پور اميرمؤمنان عليه السلام كسي كه:

جان خود را نثار برادرش كرد،

دنيا را وسيله آخرت قرار داد،

فداي برادرش شد،


نگهبان بود و سعي بسيار كرد تا آب را به لب تشنگان برساند،

دو دستش در جهاد في سبيل الله قطع شد،

خداوند قاتلان او يزيد بن رقاد و حكيم بن طفيل طائي را لعنت كند. [1] .

آري، ماهتاب وجود ابوالفضل عليه السلام و آفتاب نگاه امامان معصوم علهيم السلام چنان ثمرآفريني كرده كه صدها سال است قلوب شيعيان و شيفتگان در سراسر عالم به سوي نام و ياد و صحن و سراي عباس پرمي كشد. از كودكان خردسال تا انسانهاي كهنسال نام ابوالفضل، عباس و قمر بني هاشم را ذخيره صداقت سخنان خود و پشتوانه صحت اعمال خويش مي دانند [2] و با قسم به نام فرزند ام البنين، خويشتن را از گرداب ابهام و ترديد ديگران خلاصي مي بخشند. آنان جانها، اموال، فرزندان و زنان خاندان خود را در پرتو اين اسم مبارك و مقدس ايمن مي دانند، بر اين باور الهي روزها و هفته هاي خود را مي گذراندند و لب به سپاس خداي سبحان مي گشايند. از اين رو دشمنان آگاه جرأت، برابري و مبارزه با چنين باورهاي پاك و آسماني را در خود نمي يابند و پليد پيكران ناآگاه نيز تن به ذلت و خواري داده، شكست حقيرانه را برمي گزينند.