روزي نگاه مهرآفرين حضرت سجاد عليه السلام به عبيدالله، فرزند حضرت ابوالفضل عليه السلام، افتاد. اشك غم از چشمان مبارك امام عليه السلام جاري شد و فرمود:... خداوند عمويم عباس بن علي را رحمت كند؛ به تحقيق كه ايثار و جانبازي كرد، جنگ نماياني نمود و خود را فداي برادرش ساخت تا اينكه


دستانش قطع شد. خداوند در برابر اين فداكاري - به سان عمويش جعفرطيار - دو بال به او عنايت كرد تا به ياري آنها همراه ملايكه در بهشت پرواز كند. همانا عباس نزد خداوند تبارك و تعالي مقامي دارد كه جميع شهدا، در روز قيامت، بر او غبطه [1] مي خورند و رسيدن به آن مقام را آرزو مي كنند. [2] .

امام سجاد عليه السلام كه در صحنه هاي مختلف، شهامت و جانبازي عمويش را نظاره كرده است، در اين بخش از سخن خويش رحمت خداوند را براي عمويش آرزو مي كند و به مقام والاي وي در جهان ديگر اشاره مي كند؛ مقامي كه همه شهيدان آن را آرزو مي كنند. جايگاه كم نظير عباس عليه السلام در آخرت، حضرت را بر آن داشت تا پس از حضور در كربلا خود دفن پدر عزيزش امام حسين عليه السلام و عموي فداكارش عباس عليه السلام را بر عهده گيرد. آن بزرگوار در پاسخ بني اسد، كه از ياري وي در خاكسپاري اين دو جسد مطهر سخن به ميان آوردند، فرمود: با من هستند كساني كه ياري ام دهند. اين در حالي است كه بدن «امام» را تنها بايد غسل دهد و دفن كند. آري آن سخنان آسماني امام سجاد عليه السلام و اين برخورد ملكوتي حضرت


با پيكر عموي خويش مقام والاي ابوالفضل عليه السلام را نشان مي دهد. [3] .