انساني شايسته و ارجمند كه عالمان نسب شناس و مورخان انديشمند با عبارات پرارزش خود شخصيت وي را ستوده و او را سرآمد معاصران دانسته اند. عبيدالله همراه مادر خود «لبابه» از كربلا به مدينه بازگشت و پس از


چندي مدارج كمال و قله هاي ترقي را يكي پس از ديگري طي كرده و عالمي نامدار و شايسته شد. وي از صورتي زيبا و صفاي ملكوتي بهره مند بود و هماره در سختيها و مشكلات پناه مردم محسوب مي شد. يار و همراه ستمديدگان و غمخوار مظلومان بود و در مصايب و دشواريها، فريادرسي مهربان براي آنان بود. وي صاحب فرزندان و نوادگاني باعظمت شد كه همگي در شمار عالمان برجسته شيعه و مروجان نامدار اسلام جاي گرفتند. ديري نپاييد كه عبيدالله و فرزندانش چنان جايگاهي در جامعه يافتند كه در بزرعه، مصر، طهريه، قم شيراز، ارجان (بهبهان)، يمن، حزان، مغرب اقصي و دمياط، داوري و رهبري مسلمانان را عهده دار شدند. مرجع قضاوت مردم و محل اطمينان و پناه آنان شده و از مهر و محبت بسياري بهره مند شدند. [1] .

عبيدالله از افتخار ديگري نيز بهره داشت. وي داماد امام حسن عليه السلام بود و نزد امام سجاد، ارزش وافري داشت، به طوري كه وقتي نگاه آن حضرت بر سيماي عبيدالله مي نشست، مرواريدهاي اشك بر چهره امام نمايان


مي شد و با حزني جانسوز و دردافروز مي فرمود: «مقام و عظمت پدر او را در واقعه عاشورا به ياد مي آورم و نمي توانم اختيار خود نگهدارم». [2] .