عباس عليه السلام دين باوري هوشمند بود كه در ايام زندگاني خود لحظه اي


زير بار ذلت و خواري نرفت، به مقامات پست و زودگذر دنيا پشت پا زد و براي شيريني لذت دنيا بندگي حكام اموي و وعده هاي پوچ آنان را نپذيرفت. او با شوق و اخلاص، جهاد در راه خدا را انتخاب كرد تا بر مرگي آگاهانه و در خدمت امام آزادگان جهان، با عزت نفس و سرفرازي شهيد شود و براي هميشه تاريخ، درس آزادگي به انسانها دهد. [1] .

او وارسته اي بلن داختر بود كه با تحمل سختيها و رنجها آرمان الهي و توحيدي خود را پي گرفت و با عبور از تمام قيود زميني به مرز رهايي از ماديات و تعلق دست يافت. پرورده اي پويا و پارسايي رباني گرديد و با تعليم و تربيت مكتب خويش بر بلندي آزادگي جا گرفت.

آن حضرت، عزت را از خدا، پيامبري او و مؤمنان مي دانست [2] و اطاعت از زمامدار عادل و امام زمان خود را برترين افتخار مرتبه مي شمرد. او به خوبي آموخته بود كه حاجت خواستن از مردم، عزت را سلب و حيا را نابود مي كند و عزت نفس، ثمره بي نياز از آن چه نزد ديگران خواهد بود. [3] از اين رو چون دشمن خواست از راه هاي مختلف او را بفريبد و دنيا را مقابل ديدگانش زينت دهد، با تمام توان رد كرد و دست از ياري امام خويش برنداشت و با اين باور به ديدار محبوب خود شتافت.