شيعيان شيفته و پيروان ولايت اهل بيت عليهم السلام سيره اي سپيد و روشن از خود به جاي گذارده اند. جوشش عشق و ارادت آنان به خاندان رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم چنان تأثير بر آنها گذارده كه هر چه را ياد و نام آن پاكان را در اذهان زنده مي كند، مورد احترام قرار مي دهند. قبر مطهر، محل عبادت،


مسير عبور، جاي پا و هر اثري هر چند كوچك را بزرگ شمرده و غبارش را سرمه چشم مي سازند.

مقام دستهاي حضرت ابوالفضل عليه السلام جايگاهي است، كه از ديرباز مورد توجه شيعيان بوده است.

مقام دست راست در شمال شرقي دروازه بغداد، در محله باب خان، نزديك در شرقي صحن حضرت ابوالفضل عليه السلام قرار دارد. در ديوار مقام، ضريحي كوچك وجود دارد كه كتيبه آن، دو بيت فارسي است:



افتاد دست راست خدايا ز پيكرم

بر دامن حسين رسان دست ديگرم



بر دامن حسين رسان دست ديگرم

اما هزار حيف كه يك دست بي صداست [1] .



مقام دست چپ عباس در بازارچه، نزديك در كوچك صحن در جنوب شرقي واقع است. بر ديوار نرده اي قرار دارد كه بر كاشيهاي آن اشعاري از شيخ محمد سراج نوشته شده است. ترجمه شعر چنين است:

اگر مي خواهي از من بپرس و به پاسخ قانع كننده ام گوش كن.

همانا در اين مكان مقدس دست چپ عباس، كه درياي كرم بود، قطع شد.

آري، پس از آن كه دست راست او در كنار علقمه از تن جدا شد، در اين جا دست چپش قطع شد.


اشك ديدگان را بر چهره ات رها كن و در اين غم گريه كن كه شايسته است به جاي اشك، خون گريه كني. [2] .