تاريخ بيانگر آن است كه هماره افرادي با قلبي لبريز از عشق و دستي پر از سخاوت به نوسازي، تعمير و بازسازي حرم مطهر عباس عليه السلام همت گمارده اند. در ميان اين ارادتمندان گروهي از پيروان اديان مختلف، كه گره


مشكلات خود را با لطف باب الحوائج گشوده اند، نيز ديده مي شوند.

هر زمامدار و شخصيتي كه به تعمير و بازسازي و يا گسترش حرم امام حسين عليه السلام پرداخته، حرم مطهر حضرت ابوالفضل را نيز تعمير و بازسازي كرده است.

آل بويه مخلص ترين حاكمان به خاندان رسالت بوده اند كه با برپايي مراسمي خاص، ياد و نام امام حسين عليه السلام و برادرش را زنده نگاه داشتند.اين كار عظيم در زمان عضدالدوله ديلمي، كه تشيع دين رسمي اعلام شد، گستره اي افزون يافت. او در سال 371 قمري بناي حرم حضرت ابالفضل عليه السلام و گنبد آن را بر عهده گرفت. [1] .

پس از آل بويه، صفويان نقشي چشمگير در عمران و پيشرفت بارگاه عباس عليه السلام از خود نشان دادند و كاشي كاري گنبد، توسعه رواق و صحن و بناي ايوان جلو در اول حرم انجام شد و فرشهاي گران قيمتي به آستانه حضرت اهدا شد.

تعمير، توسعه و بازسازي صحن و سراي علمدار كربلا همچنان ادامه يافت و در زمانهاي مختلف، برخي از قسمتها كاشي كاري، بعضي از جاها طلاكاري شد و يا ضريحي از نقره خالص براي قبر مطهر فراهم گرديد. [2] و


در پي اين فعاليتهاي مخلصانه، حرم مطهر با سنگ مرمر فرش شد، گنبد و گلدسته ها تعمير و يا كاشي كاري گرديد و ضريحي ديگر براي مرقد تهيه شد، تا آنكه حرم مطهر داراي بنايي بزرگ گرديد كه ضريحي از نقره سفيد در وسط آن قرار گرفت. اطراف آن رواقهايي بود كه همه به يكديگر راه داشتند و بر فراز اين چهار ركن، گنبدي از كاشيهاي زيبا و رنگارنگ بنا گرديد. و در برابر آن، دو گلدسته كه سر آن طلاي خالص و قسمت پايين از كاشي پوشيده شده، وجود داشت.

در سال 1375 قمري، طلاكاري گنبد انجام شد و روز 28 رجب سال 1385 شهر كربلا شاهد ورود ضريح جديدي از طلا و نقره خالص، با سنگهاي قيمتي همراه با ميناكاري بود. اين ضريح مقدس به همت و دستور علامه بزرگ، آيت الله سيد محسن حكيم در اصفهان ساخته شد. روز استقبال از آن، يكي از روزهاي به ياد ماندني كربلا بشمار مي رود. [3] .