ابن زياد پيكي بسوي يزيد فرستاد تا او را از كشته شدن امام حسين عليه السلام و همراهيانش آگاهي دهد و بگويد كه دودمانش در كوفه محبوسند و در انتظار دستور شما بسر مي برند. پيك پس از برگشتن خبر آورد كه به دستور يزيد اسرا و سرهاي شهداء را به شام نزد وي بفرستد [1] .

پس از آن كه پيكي به سوي يزيد فرستاد، نامه اي هم نوشت و به سنگي بست از بيرون بداخل زندان انداختند مبني بر اينكه قاصدي در مورد شما به شام نزد يزيد فرستاده ام. اين قاصد چند روز مي رود و چند روز برمي گردد. اگر فلان روز كه روز برگشتن وي مي باشد صداي تكبير شنيديد بدانيد كه دستور كشتن شما داده شده وصيت خود را تهيه كنيد، و اگر چنانچه صداي تكبير شنيده نشد بدانيد كه براي شما امان رسيده است. در همان روز موعود، پيك از شام برگشت و خبر آورد كه اسرا را به شما بفرستند [2] .


بدنبال دستور يزيد، ابن زياد فرمان صادر كرد كه: زجر بن قيس و أبابردة بن عوف ازدي و طارق بن ظبيان به اتفاق گروهي از اهل كوفه سرهاي شهداء را به سوي شام ببرند [3] .

پاره اي از تاريخ نويسان گفته اند: سر حضرت سيد الشهداء را به مجبر بن مرة بن خالد بن قناب بن عمرو بن قيس بن حرث بن مالك بن عبيد بن خزيمة بن لوي داد [4] .

پس از آن دستهاي علي بن الحسين عليه السلام را با زنجير بسته و به گردنش افكندند و زنان و كودكان را نيز با وضعي بسيار دلخراش كه بدن انسان از ديدن آن صحنه مي لرزيد بر شترها سوار كردند و به دنبال سرها روانه ي شام نمودند [5] .

شمر بن ذي الجوشن و مجفر بن ثعلبه ي عائذي و شبث بن ربعي و عمرو بن حجاج و گروه ديگري را مأموريت داد و گفت: شتاب كنيد تا به سرها برسيد و به هر شهر و دياري كه رسيديد اسرا و سرهاي بريده را معرفي كنيد. نامبردگان اسرا را با سرعت فراوان بردند تا در بين راه به سرهاي شهدا رسيدند.

ابن لهيعه روايت كرده است: مردي را در مكه ديدم كه جنگ زده و پرده ي كعبه را گرفته و با گريه و زاري از خدا استغاثه مي كند و مي گويد: خدايا مرا بيامرز گر چه مي دانم نخواهي آمرزيد! ابن لهيعه مي گويد او را كناري كشيدم و گفتم: مگر تو ديوانه اي كه در كنار كعبه اينگونه اظهار يأس و نااميدي مي كني؟ مگر نمي داني خدا غفور و رحيم است؟ اگر گناهانت به اندازه ي قطرات باران هم باشد خدا مي آمرزد!

در جواب به من گفت: آخر من از كساني هستم كه سر مقدس امام را به شام مي برديم، هر شب سر مقدس را به زمين مي گذاشتيم و در اطرافش به شرب خمر مي پرداختيم. در يك شب كه همراهيانم همه خواب بودند و من كشيك مي دادم ناگهان ديدم نوري از آسمان فرود آمد و در آن نور جمع كثيري بودند كه شروع كردند به طواف آن سر مقدس، من بي اندازه ترسيدم و همانطور مات و مبهوت ساكت ماندم، در آن حال صدايي مي شنيدم كه مي گفت: اي محمد (ص) خداوند به من دستور فرموده تا


اوامر تو را اطاعت كنم، اگر اجازه مي دهي زمين را به لرزه درآورم تا همه ي اينها را مانند قوم لوط نابود كنم! پيغمبر (ص) فرمود: اي جبرئيل من در روز قيامت در پيشگاه پروردگار با آنها مخاصمه خواهم كرد.

در آن حال من از رسول خدا (ص) امان خواستم تا هلاك نشوم، پيغمبر (ص) فرمود: «اذهب فلا غفر الله لك» برو، اميدوارم كه خدا تو را نيامرزد. اكنون با اين توصيف فكر مي كني خدا مرا بيامرزد [6] ؟

و در بعضي منازل كه سر مطهر را روي زمين گذاشته بودند، بدون اينكه كسي را ببينند، دستي از ديوار پديد آمد و با قلم آهني كه داشت با خون روي ديوار چنين نوشت [7] :



أترجوا أمة قتلت حسينا

شفاعة جده يوم الحساب؟! [8] .



از اين معجزه نيز پند نگرفته و متنبه نشدند و بيشتر بر كوري و گمراهيشان افزود، و چه خوب داوري است خدا.

و قبل از آنكه بمحل مزبور برسند حدود يك فرسخ جلوتر، سر مقدس را روي سنگي گذاشتند، يك قطره ي خون از آن سر مطهر بر سنگ ريخت كه هر سال در روز عاشورا آن قطره ي خون به جوش مي آمد و مردم در آنجا براي عزاداري اجتماع مي كردند و در اطراف آن سنگ گريه و شيون مي نمودند. سنگ مزبور تا ايام عبدالملك بن مروان بود و مردم هم به همان رويه عمل مي كردند، چون عبدالملك دستور داد سنگ

0
را به جاي ديگر منتقل كردند، ديگر آن اثر ديده نشد ولي مردم به جاي آن سنگ قبه اي ساختند كه نامش را «النقطه» گذاشتند [9] .

در نزديكيهاي «حمات» در باغات آنجا مسجدي است به نام مسجد الحسين، مردم نقل مي كنند كه اين مسجد در محل آن سنگي كه قوتي سر مطهر را به دمشق مي بردند و قطره ي خوني بر آن ريخت و آن اثر را داشت، ساخته شده است [10] .

در نزديكيهاي حلب، زيارتگاهي است معروف به «مسقط السقط» [11] چون اهل بيت پيغمبر (ص) در سفر شام به آنجا رسيدند يكي از همسران امام عليه السلام در آنجا سقط جنين كرده است كه نامش را محسن گذاشته اند [12] .


در بين راه كه به سوي شام مي رفتند در يكي از منازل سر مطهر را بالاي نيزه اي در كنار صومعه راهبي نصب كردند. نيمه شب كه همه خواب بودند راهب نصراني شنيد كه آن سر مطهر به ذكر خدا و تسبيح و تهليل مشغول است و در همين حال مي ديد كه نوري از آن سر مطهر بلند است و تا آسمان بالا مي رود و گوينده اي مي گويد: (السلام عليك يا اباعبدالله) چون قضيه را نمي دانست به سختي تعجب كرد!

صبح كه مأموران از خواب بيدار شدند قضيه را از آنها سوال كرد گفتند: آري اين سر، سر حسين بن علي بن ابيطالب است كه مادرش فاطمه دختر پيغمبر (ص) مي باشد. راهب كه اين سخن را از آنها شنيد سخت ناراحت شد و با اين كلمات برايشان نفرين نمود: (تبا لكم أيتها الجماعة صدقت الأخبار في قولها اذا قتل تمطر السماء دما) نابود شويد اي مردم! اخبار راست گفته اند كه: هر گاه او كشته شود آسمان اشك خون خواهد باريد.

راهب با شناختن صاحب آن سر درخواست كرد اجازه دهند آن را ببوسد مأمورين درخواست او را نپذيرفتند پس از آنكه مبالغي پول به آنها داد رضايتشان را جلب كرد و آن را بوسيد. آنگاه به بركت سر مطهر مسلمان شد، چون خواستند از آنجا حركت كنند ديدند بر روي پولهايشان نوشته شده: «و سيعلم الذين ظلموا اي منقلب ينقلبون» [13] .



أيهدي الي الشامات رأس ابن فاطم

و يقرعه بالخيزرانة كاشحه



و تسبي كريمات النبي حواسرا

تغادي الجوي من ثكلها و تراوحه



يلوح لها رأس الحسين علي القنا

فتبكي و ينهاها عن الصبر لائحه



و شيبة مخضوبة بدمائه

يلاغبها غادي النسيم و رائحه [14] .