وقتي كه سخنگوي فرماندار مدينه در شهر پخش كرد (قد قتل الحسين) مردم از جريام امر آگاه شدند نزد عبدالله جعفر طيار كه همسر حضرت زينب بود مي آمدند و او را در كشته شدن فرزندانش تسليت مي گفتند، عبدالله غلامي داشت معروف به «ابواللسلاس» [1] .

چون خبر شهادت فرزندان عبدالله را شنيد گفت: (هذا ما لقينا من الحسين بن علي)! اين آتشها را حسين براي ما روشن كرد!

عبدالله كه سخنان غلام را شنيد خشمگين شد و كفش خويش را بر سر و دهان وي زد و به او گفت: (يابن اللخناء! أ للحسين تقول هذا؟ والله لو شهدته لأحببت ان لا افارقه حتي اقتل معه، والله انه لمما يسخي بنفسي عن ولدي، و يهون علي المصائب بهما، انهما أصيبا مع أخي و ابن عمي مواسيين له صابرين معه).

اي پسر كنيزك گنديده بو درباره ي حسين چنين سخن مي گوئي؟ به خدا قسم دوست داشتم با او بودم، و از وي جدا نمي شدم تا اينكه در ركابش كشته شوم، بخدا قسم آنچه بر من آسان مي كند مصيبت فرزندانم را اين است كه آنها را بجاي من ملازمت ركاب جستند و با برادرم و پسرعمويم حسين مواساه كردند و جان خود را در راه او دادند. پس از بيان سخنان فوق مجلس را طرف خطاب قرار داد و گفت:

(الحمد لله لقد عزّ عليّ المصاب بمصرع الحسين، ان لم اكن آسيته بنفسي فقد آساه ولداي) شهادت حسين عليه السلام بر من بسيار سخت و گران است ولي خدا را شكر مي كنم اگر خودم موفق نشدم در پيشگاه او با جان مواسات كنم، فرزندانم بجاي من در ركاب او توفيق شهادت يافتند [2] .