پس از كشتن امام عليه السلام و يارانش عمر سعد دستور داد سرهاي آنان را از بدن جدا كنند. آنگاه سرها را بين قبيله هايي كه ركابش مي جنگيدند تقسيم كرد تا نزد پسر زياد ببرند و از اين طريق به او تقرب بجويند. از آن جمله سيزده سر از سرهاي شهداء را به قبيله ي كنده به سركردگي قيس بن اشعث داد. و دوازده سر بقبيله ي هوازن به رياست شمر بن ذي الجوشن، و هفده سر بقبيله ي بني تميم، و شانزده سر به بني اسد، و هفت عدد به قبيله ي مذحج و بقيه ي سرها را به ديگران داد [1] .

و طايفه ي حر رياحي، نگذاشتند سرش را از بدن جدا كنند و بدنش را پايمال سمّ اسبها نمايند [2] .


در همان روز عاشورا عمر سعد سر مبارك امام عليه السلام را به وسيله ي خولي بن يزيد اصبحي و حميد بن مسلم ازدي براي ابن زياد فرستاد، و سرهاي ديگر شهدا را نيز بوسيله ي شمر و قيس بن اشعث و عمرو بن حجاج بكوفه روانه كرد [3] .

منزل خولي در يك فرسخي كوفه بود، و چون شب نمي توانست به ملاقات ابن زياد برود از اين رو به خانه رفت و سر را از همسرش كه انصاري بود پنهان كرد چون مي دانست وي از دوستداران و طرفداران اهل بيت عليهم السلام است، ولي آن زن ديد از تنور خانه نوري به سوي آسمان بلند شده كه بي سابقه است، از اين رو نزديك آمد تا از چگونگي امر آگاهي يابد، علاوه بر آن نور، صداي ضجه و ناله ي زناني را شنيد كه با غم انگيزترين وضعي بر حسين عليه السلام ندبه مي كنند!

داستان را به اطلاع خولي همسر خود رساند و با چشم گريان از اطاق بيرون آمد [4] و مادام كه زنده بود از غم و اندوه بر امام عليه السلام هرگز آرايش نكرد و عطر استعمال ننمود، اين زن اسمش عيوف بود [5] .

بامدادان سر مطهر را برداشت و به قصر دارالأماره نزد ابن زياد برد، وي همان شب از لشكرگاه نخيله بازگشته بود، سر را جلوي روي ابن زياد گذاشت و گفت:



إ ملاء ركابي فضة أو ذهبا

اني قتلت السيد المحجبا



و خيرهم من يذكرون النسبا

قتلت خير الناس امّا و أبا



ابن زياد از سخنان خولي كه در حضور جمعي از حسين بن علي عليه السلام تعريف كرد كه بهترين مردم بود و پدر و مادرش بهترين پدر و مادرها بودند، خوشش نيامد و لذا به او گفت: اگر تو او را اينچنين ميشناختي پس چرا شهيدش كردي؟ بخدا قسم هيچ بهره اي نزد من نخواهي داشت [6] .