عمرو بن جناده ي انصاري نوجواني يازده ساله بود كه بعد از شهادت پدرش نزد امام آمد و تقاضاي رفتن به ميدان كرد. امام عليه السلام بدليل اينكه پدرش در حمله ي نخست شهيد شده است و شايد مادرش از اينكه او به ميدان برود ناخرسند باشد به او اجازه نداد.

آن نوجوان عرض كرد: مادرم خودش به من امر كرد به ميدان بروم (انّ امّي امرتني) آنگاه امام به او اجازه داد، وي به سوي ميدان شتافت [1] .



و ديري نپائيد كه شهيد


شد، سرش را از بدن جدا كردند و به طرف امام انداختند مادرش كه در همان نزديكي بود سر پسرش را برداشت خاك و خونش را پاك كرد، در حالي كه او را مي بوسيد گفت: آفرين بر تو اي فرزندم! و اي نور چشمم و اي شادي دلم (احسنت يا بني يا قرة عيني و سرور قلبي). پس از آن كه اندكي با سر فرزند سخن گفت با تمام خشم و غضب، آن را به سوي مردي از اهل كوفه كه نزديك بود، پرت كرد و او را با سر فرزندش كشت و خود به طرف خيمه گاه آمد و چوب خيمه يا شمشيري را برداش ت، مانند شير مي رزميد و اين رجز را مي خواند:



اني عجوز في النساء ضعيفة

خاوية بالية نحيفة



اضربكم بضربة عنيفة

دون بني فاطمة الشريفة



قبل از اينكه امام عليه السلام او را به خيمه ها برگرداند دو نفر ديگر را كشت و بدستور امام به خيمه ها برگشت [2] .