و چون حنظله بن سعد شبامي در مقابل لشكر عمر سعد قرار گرفت نخست آنها را موعظه و نصيحت كرد و سخنان خود را با اين آيات كه مؤمن آل فرعون، فرعونيان را از كشتن موسي بر حذر داشت پايان داد:

اي مردم! من بر شما خوف آن را دارم كه مانند احزاب (فاسد گذشته) بعذاب گرفتار شويد. مانند عذاب قوم نوح و عاد و ثمود و كساني كه بعد از آنها بودند، و خداوند هرگز بر بندگان خود ستم نمي خواهد. اي مردم من بر شما از روزي كه مردم به فرياد آيند خوف دارم، روزي كه همه از عذاب خدا به اين طرف و آن طرف فرار


مي كنند ولي هيچ پناهگامي از عذاب خدا نخواهند يافت، و هر كس را خدا به خاطر اعمال خودش گمراه كند راهنمايي نخواهد بود «يا قوم اني اخاف عليكم مثل يوم الأحزاب. مثل دأب قوم نوح و عاد و ثمود، و الذين من بعدهم، و ما الله يريد ظلما للعباد. و يا قوم اني اخاف عليكم يوم التناد. يوم تولون مدبرين، ما لكم من الله من عاصم و من يضلل الله فما له من هاد» [1] .

اي مردم! حسين را نكشيد كه عذاب خدا بر شما نازل خواهد شد.

پس از بيان موعظه و نصيحت به سوي خيمه ها نزد ابي عبدالله برگشت، آن حضرت برايش دعاي خير كرد و فرمود: خداوند تو را رحمت كند، اين مردم هماندم كه به سوي حق دعوتشان نمودي و قبول نكردند و كمر به قتل تو و يارانت بسته بودند، مستوجب عذاب بودند تا چه رسد به هم اكنون كه برادران صالح تو را كشته و خونشان را بيگناه بر زمين ريخته اند «رحمك الله انهم قد استوجبوا العذاب حين ردّوا عليك ما دعوتهم اليه من الحق و نهضوا اليك ليستبيحوك و اصحابك فكيف بهم الآن و قد قتلوا اخوانك الصالحين».

حنظله گفت: جانم فدايت، گفتار تو صدق محض است، تو از من داناتر و به اين امر سزاوارتري، آن گاه به عنوان كسب اجازه عرض كرد: آيا اجازه مي فرمائي به سوي آخرت برويم و به برادرانمان ملحق شويم؟ (أفلا نروح الي الآخرة و نلحق بأخواننا)؟

امام عليه السلام در پاسخ وي فرمود: برو به سوي آن چه بهتر است از دنيا و مافيها و برو به سوي ملك و ملكوتي كه هميشگي و جاودانه است «رح الي خير من الدنيا و مافيها و الي ملك لا يبلي».

حنظله با گفتن: (السلام عليك يا اباعبدالله، صلي الله عليك و علي اهل بيتك و عرف بيننا و بينك في جنته) خداحافظي كرد و به سوي ميدان حركت نمود، و آنگاه كه خداحافظي و دعا مي كرد امام هم آمين مي گفت و دو بار اين كلمه را تكرار فرمود آمين، آمين. و بدينوسيله او به سوي دشمن شتافت و به درجه ي رفيعه ي شهادت نائل آمد [2] .