پس از آن كه گروه بسياري از ياران امام حسين عليه السلام شهيد شدند و كمي نفراتشان چشمگير شد بقيه ي اصحاب تك تك و يكي پس از ديگري بجنگ مي آمدند، در عين حال گروه بسياري از لشكر كوفه را كشتند و كار را بر آن ها سخت كردند. لذا يكي از فرماندهانشان به نام عمرو بن حجاج [1] به سر همراهيان خود فرياد كشيد: (أتدرون من تقاتلون؟) شما مي دانيد با چه كساني مي جنگيد؟ شما با سواركاران قهرمان اين شهر، و با تيزهوشان بافراست، و با قومي كه شهادت طلبند و هرگز از مرگ نمي هراسند روبه رو هستيد. هيچكس نيست با آنها روبه رو شود و زنده برگردد، با همين قلت افراد همه را به كام مرگ ميفرستد، راهي براي مبارزه و شكست آنها جز اين نيست كه بايد از هر سنگ و كلوخي عليه آنها استفاده كرد وگرنه همه ي شما را خواهند كشت.

عمر سعد كه فرمانده ي كل بود سخن او را تصديق كرد و گفت: از هم اكنون دستور مي دهم كسي با آنها به اين شكل روبه رو نشود مگر اينكه پيشنهاد عمرو را عمل كند.

عمرو بن حجاج به جناح راست حسين عليه السلام حمله كرد، اصحاب در برابرش ايستادگي كردند، بناچار از اسب پياده شدند و با نيزه بجنگ با آنها پرداختند، پس از مدتي مقاتله كه شكست خوردند و پا به فرار گذاشتند، ياوران امام عليه السلام با چابكي و چالاكي آنها را تعقيب كردند گروهي را كشته و برخي را زخمي و مجروح نمودند.

وي هنگام شروع حمله افراد تحت فرماندهي خود را به جنگ با امام عليه السلام تشويق و ترغيب مي نمود و مي گفت:

(قاتلوا من مرق عن الدين و فارق الجماعة) بكشيد كسي را كه از دين بيرون


رفته و از جماعت مسلمين فاصله گرفته است [2] .

ابي عبدالله عليه السلام چون گفتار او را شنيد فرياد برآورد كه: «ويحك يا عمرو أعليّ تحرّض الناس»؟ واي بر تو اي عمرو، آيا به اتهام اين كه من از دين خدا برگشته ام مردم را به كشتن من تشويق مي كني؟ آيا ما (خاندان وحي، و بنيانگذاران دين) از دين خارج شديم ولي تو (كه حق را از باطل نشناختي و از آغاز با پا گرفتن دين مخالف بودي) بر آن استوار و پابرجا ماندي؟ «أنحن مرقنا من الدين و انت تقيم عليه»؟ روزيكه روح از كالبد بدن ما جدا شد خواهي فهميد چه كسي سزاوار آتش دوزخ خواهد بود.