هنگاميكه باقيمانده ي ياران امام حسين عليه السلام ديدند بسياري از همراهيانشان كشته شدند، دو نفر، سه نفر، چهار نفر مي آمدند و از امام عليه السلام اجازه ي دفاع و حمايت از اهل بيت را مي گرفتند تا بتوانند در برابر خدعه ي دشمن از يكديگر حمايت نمايند. از آن جمله: سيف بن حارث بن سريع، و مالك بن عبد بن سريع جابري كه هر دو پسر عمو و برادر امي بودند با چشم اشكبار خدمت امام آمدند. امام عليه السلام فرمود براي چه مي گرييد؟ من اميدوارم به همين زودي از فرط شادي چشمتان روشن شود «اني لأرجوا ان تكونا بعد ساعة قريري العين».

آن دو نفر در پاسخ امام گفتند: فدايت شويم، ما نه براي خود مي گرييم كه براي تو، براي تو مي گرييم كه مي بينيم دشمن تو را محاصره كرده است و ما نمي توانيم برايت كاري انجام دهيم، امام برايشان دعاي خير فرمود، و پس از دفاعي كه در همان نزديكي امام انجام دادند به شهادت رسيدند. [1] .

و عبدالله و عبدالرحمن فرزندان عروه ي غفاري نيز به حضور امام عليه السلام آمدند و گفتند: اين مردم شما را غريب وار محاصره كرده اند. اين بگفتند و پس از وداع در حضور امام مقاتله كرده و شهيد شدند.

و عمرو بن خالد صيداوي، و سعد غلامش، و جابر بن حارث سلماني و مجمع بن عبدالله عائذي، چهار نفري بر دشمن تاختند و تا قلب لشكر پيش رفتند كه ناگهان از چهار طرف محاصره شدند و ديگر كسي آنها را نديد. آنگاه امام عليه السلام برادرش عباس را به كمكشان فرستاد و او آنها را با بدنهاي مجروح و خون آلود نجات دا د، در حالي كه برمي گشتند دشمن به آنها نزديك شد، با اينكه بدنشان مجروح و در حال ناتواني بود در عين حال با آنها مقاتله كردند، تا هر چهار نفر در يك جا شهيد شدند.