پس از آن از امام عليه السلام اجازه گرفت با سپاه عمر سعد سخن بگويد آمد در برابر آنها ايستاد و با صداي بلند گفت: اي اهل كوفه! مرگ بر شما، هرگز چشمتان از گريه نخشكد و دلتان شاد نگردد، زيرا شما فرزند دختر پيغمبر را دعوت كرديد و خصمانه با او برخورد نموديد، از هر جهت او را در محاصره قرار داديد و نگذاشتيد او و اهل بيتش در اين پهناور زمين خدا به مأمني بروند و هم اكنون مانند اسيري در دست شما است كه توانايي بر انجام هيچ كاري را ندارد، و آب فرات را كه يهوديان و ترسايان و گبران از آن استفاده مي كنند و سگ و خوكهاي بيابان در آن ميلولند، ولي شما او و زنان و كودكان و يارانش را از آن ممنوع كرده ايد و اين زنان و كودكان از سوز تشنگي جانشان به لب آمده و به زمين افتاده اند، حق پيامبر را درباره ي اولادش بد اداء كرديد، بسوزيد در تشنگي قيامت و كسي بفريادتان نرسد. سخن حرّ كه به اينجا رسيد عده اي از سپاهيان پياده عمر سعد با تير به او حمله كردند، حر به طور قهقرا برگشت و در حضور امام ايستاد [1] .