آنگاه كه ابن زياد نامه ي دروغين و مصلحت آميز ابن سعد را خواند گفت: اين نامه ناصح مشفقي است كه نسبت به قومش دلسوز و مهربان است، و خواست برايش جواب بنويسد كه شمر عليه لعنة الله به پا خاست و گفت: تو اين حرف را از حسين قبول مي كني؟ او الآن در قلمرو شما و در چنگال تو است، اگر از قلمرو تو بيرون رود و با تو بيعت ننمايد، از اين پس او نيرومندتر و تو ناتوان و موهون خواهي شد [1] .

ابن زياد سخن شمر را درست و نظريه اش را صائب تشخيص داد و به ابن سعد نوشت:

اما بعد، من تو را نزد حسين نفرستاده ام كه از او حمايت نمايي يا كار را به درازا كشيده و امروز و فردا كني، و يا برايش آرزوي عافيت بنمايي، من نخواستم تو برايش نزد من شفاعت و ميانجيگري كني، بايد كاملا مواظب باشي اگر حسين و يارانش تسليم حكومت من شدند، آنها را سالم نزد من بفرست و اگر از تسليم شدن امتناع ورزيدند بر آنها يورش ببر تا كشته شوند، و آن گاه بدنهايشان را مثله كن كه مستحق اينكارند، و بدن حسين را پس از كشته شدن زير سمّ اسبها لگدكوب كن تا سينه و پشتش درهم بشكند. (فان قتل الحسين فأوطي ء الخيل صدره و ظهره) [2] ، من مي دانم


اين عمر بعد از كشته شدن براي او اثري نخواهد داشت ولي چون گفته ام بايد اجرا گردد. اگر آنچه را كه گفتم بعد از شكته شدن وي انجام دهي، چون امر ما را اجرا كرده اي، به تو پاداش فرمانده ي حرف شنواي مطيع خواهم داد، و اگر دستورات ما را مطابق آن چه مي گوئيم نمي خواهي اجرا كني از هم اكنون ترا از فرماندهي معزول كردم، لشكر را تحويل شمر بن ذي الجوشن بده كه ما امارت لشكر را به او واگذار كرديم [3] .

وقتي كه شمر نامه ي ابن زياد را آورد، ابن سعد به او گفت: از رحمت خدا دور باد چه كار زشتي انجام دادي من مي دانم تو رأي او را زدي و نقشه ي ما را نقش بر آب كردي (انك الذي نهيته و افسدت علينا امرا رجوناه) بخدا قسم حسين مردي نيست كه سازش پذير باشد، زيرا او نفس ابيّه و تسليم ناپذيري دارد [4] .

شمر گفت: تو را چه رسد به اين حرفها، يا امر اميرت را اجرا كن و يا برو كنار و لشكر را به من واگذار.

ابن سعد گفت: خودم به عهده مي گيرم و اين امتياز را به تو نمي دهم، شمر پذيرفت كه همچنان فرمانده ي گروه باشد.