چيزي را كه امام عليه السلام نگفته بود، عمر سعد از پيش خود ساخت و به ابن زياد نوشت به پندار اين كه در اين تهمت، مصلحت است و آبروي نظام خواهد بود، در نامه اش چنين نوشت:

اما بعد، به حمد الله خداوند آتش برافروخته را خاموش كرد، وحدت و همبستگي پديد آورد و امر امت را اصلاح فرمود. و اينك حسين به من قول داده است يا به همان مكاني كه از آنجا آمده برگردد و يا به يكي از مرزهاي دوردست برود و مانند فردي عادي از مسلمان ها زندگي كند و در نفع و زيانشان مثل آنها باشد، و يا اينكه نزد اميرالمؤمنين يزيد بيايد و با او بيعت نمايد و هر چه او مصلحت مي داند عمل كند. به نظر من صلاح شما و صلاح امت نيز در همين است. والسلام [1] .

هيهات هيهات، چه بيگانه است اين سخن از نستوه سازش ناپذير كربلا كه مردم را بر صبر و پايداري در برابر مشكلات و مصائب درس مقاومت بدهد و اينك خود تسليم پسر مرجانه و منقاد پسر هند جگرخوار شود!!


مگر او نبود كه به برادرش عمر اطرف گفت: بخدا قسم كه من هيچگاه زير بار ذلت نخواهم رفت؟ «والله لااعطي الدّنيّة من نفسي ابدا»؟!

و مگر او نبود كه به برادر ديگرش محمد حنفيه گفت: برادر جان! حتي اگر در تمام اين دنيا هيچ پناه و ملجأي نداشته باشم باز هم با يزيد بيعت نخواهم كرد. «لو لم يكن ملجأ لما بايعت يزيد».

و مگر او نبود كه به زرارة بن صالح گفت: من قطع و يقين دارم و به خوبي مي دانم كه خود و همه ي اصحابم در اينجا كشته خواهيم شد و كسي از ما جز فرزندم علي زنده نخواهد ماند.

و مگر او نبود كه به جعفر بن سليمان ضبعي گفت: بني اميه هرگز دست از من برنخواهند داشت تا اينكه جگر مرا از درونم بيرون كشند؟ «انهم لا يدعوني حتي يستخرجوا هذه العلقة من جوفي».

و مگر آخرين سخنش روز عاشورا اين نبود كه گفت: مردم! آگاه باشيد كه اين فرومايه و فرزند فرومايه (ابن زياد) مرا بين دو راهي شمشير و ذلت قرار داده است، و هيهات كه ما به زير بار ذلت برويم. زيرا خدا و پيامبرش و مؤمنان، ابا دارند از اين كه ما ذلت بپذيريم، و دامنهاي پاك مادران و مغزهاي باغيرت و نفوس باشرافت روا نمي دارند كه فرمان افراد پست و لئيم را بر قتلگاه نيك منشان بزرگوار مقدم بداريم «الا و انّ الدّعيّ بن الدّعي قد ركزني بين اثنتين: بين السّلة و الذّلّة، هيهات منّا الذّلّة...».

و مگر عقبة بن سمعان نگفت: من از مدينه تا مكه و از مكه تا عراق پيوسته در خدمت حسين بن علي عليه السلام بودم و هرگز از او جدا نشدم تا آنگاه كه شهيد شد، تمام جاها سخنانش را گوش مي دادم، هرگز نه در مدينه و نه در مكه و نه در بين راه و نه در عراق، سخني از او نشنيدم كه گفته باشد حاضر است دست در دست يزيد بگذارد و با او بيعت نمايد، و يا به يكي از مرزهاي دوردست غير از مدينه و مكه و عراق برود. بله از او شنيدم كه مي گفت: «دعوني اذهب الي هذه الارض العريضة حتي ننظر ما يصير امر الناس». [2] .