عمر سعد به لشكر خود دستور داد اطراف شريعه ي فرات را بگيرند و نگذارند كسي قطره اي آب براي حسين بن علي عليه السلام ببرد. پس از آن آب در خيام حرم پيدا نمي شد و كسي نمي توانست از فرات آب بياورد تا آنجا كه عطش اهل حرم را بي تاب كرد. آنگاه ابي عبدالله بيلچه اي را برداشت و نوزده گام پشت خيمه ي بانوان بطرف قبله را درنورديد آنجا را حفر كرد چشمه اي با آب بسيار شيرين ظاهر شد، همه از آن آب آشاميدند، و سپس آب آن فرورفت و آثارش نامرئي شد.

ابن زياد نامه اي براي ابن سعد فرستاد و در آن نوشت: به من خبر رسيده است كه حسين چاه حفر كرده و از اين طريق براي خود و يارانش آب تهيه نموده است، بايد كاملا مواظب باشي به مجردي كه نامه ي من به تو رسيد او را از حفر چاه منع كن و تا آنجا كه مي تواني و در قدرت و توان تو مي باشد از هر جهت حسين را در تنگنا و تضييقات قرار بده [1] .

عمر سعد نيز به مجرد دريافت نامه، عمرو بن حجاج را با پانصد سوار مأمور شريعه ي فرات گرداند و اين دستور سه روز قبل از شهادت ابي عبدالله عليه السلام [2] بود.

[1] همانطور که در صفحات پيش توضيح داده شد، ابن‏زياد در نزد يزيد چندان موقعيتي نداشت و فرمان حکومت کوفه را که به او دادند بنا به توصيه‏ي مشاور خاص سياسي معاويه، سرجون بود، ابن‏زياد از اين فرصت که برايش پيش آمده بود مي‏خواست حداکثر استفاده را بنمايد و براي اينکه خودي نشان دهد و لياقت خودش را به يزيد بفهماند تمام سعي و کوشش خود را به کار برد تا آنچه را که خلافت يزيد را تهديد مي‏کند بتواند از بين ببرد و بعدها هم دستش در کارها بازتر باشد و يزيد هم که کارداني او را مي‏ديد هر روز بر اختيارات او مي‏افزود و در بيت‏المال را به رويش بازگذاشت بر اين اساس يکي ديگر از برنامه‏ريزي‏هاي ابن‏زياد تشکيل يک دستگاه اطلاعاتي قوي بود که مأمورين مربوطه همه جا، همه چيز را زير نظر مي‏گرفتند و خبرها را مستقيما به او گزارش مي‏کردند.

[2] تاريخ طبري ج 7 ص 312 طبع ليدن و مقتل خوارزمي ج 1 ص 244 و کامل ابن‏اثير ج 4 ص 22.