در مورد آمار نيروهاي بسيج شده ي از طرف ابن زياد نوشته اند:

شمر با چهار هزار نفر، يزيد بن ركاب با دو هزار نفر،حصين بن نمير تميمي با چهار هزار نفر، شبث بن ربعي با هزار نفر، كعب بن طلحه با سه هزار نفر، حجار بن أبجر با هزار نفر، مضاير بن رهينه با سه هزار نفر، نصر بن حرشه با دو هزار نفر [1] در نتيجه تا روز هفتم محرم براي عمر سعد بيست هزار نفر نيرو جمع آوري شد [2] و پيوسته ابن زياد نيرو اعزام مي كرد تا بالغ بر سي هزار نفر شد.

از امام صادق عليه السلام روايت شده است: حسين عليه السلام هنگام شهادت برادرش امام مجتبي عليه السلام به عيادت وي رفت، وقتي كه وضع برادر را ديد بر او گريست، امام مجتبي از او پرسيد: براي چه گريه مي كني؟ «ما يبكيك يا أباعبدالله»؟ امام حسين گفت: بخاطر زهري كه به تو داده اند مي گريم. امام مجتبي گفت: زهري كه به من داده اند تنها اثري كه دارد فقط مرا مي كشد ولي هيچكس مانند تو نبوده و نخواهد بود. «و لكن لا يوم كيومك يا أباعبدالله». زيرا سي هزار نفر از امت جدّمان محمد (ص) كه همه ادعاي مسلماني دارند دست به دست يكديگر مي دهند تا خون تو را بريزند و به تو هتك حرمت كنند و زنان و فرزندانت را به اسيري ببرند، و اموالت را غارت نمايند، در اين هنگام لعن و نفرين بر بني اميه روا گردد و از آسمان خون و خاكستر فروريزد و همه ي موجودات حتي جانوران بيابان و ماهيان دريا بر مظلوميت تو اشك مي ريزند [3] .


ابن زياد نامه اي براي عمر سعد نوشت كه اين مطلب در آن بود من از نظر نيرو و سرباز تو را در مضيقه قرار ندادم، مواظب باش كه مأمورين مربوطه پيوسته در هر صبح و شب كارهاي تو را به من گزارش مي كنند. (اني لم اجعل لك علة في كثرة الخيل و الرجال، فانظر لا تمسي و لا تصبح الا و خبرك عندي غدوة و عشية). و پس از آن، روز هفتم محرم وي را وادار به شروع جنگ كرد.