اما بعد، فقد نزل بنا من الامر ما قد ترون و ان الدنيا قد تغيّرت و تنكرت، و أدبر معروفها و لم يبق منها الاصابة كصبابة الأناء و خسيس عيش كالمرعي الوبيل ألا ترون الي الحق لا يعمل به و الي الباطل لا يتناهي عنه، ليرغب المؤمن في لقاء الله محقا، فاني لا اري الموت الا سعادة و الحياة مع الظالمين الا برما.

اما بعد، براي ما مسئله اي پيش آمده است كه مي بينيد، اوضاع دنيا دگرگون شده. زشتيهايش آشكار و خوبيها و فضيلتهايش از ميان ما رخت بربسته اند. از فضائل و ارزشها چيزي باقي نمانده مگر اندكي مانند قطره ي ته مانده ي ظرف آب، زندگي بر مردم سخت و ننگين شده مانند چراگاه سنگلاخ و دشواري كه علف در آن نمي رويد، مگر خودتان نمي بينيد كه حق طرفدار ندارد و كسي به آن عمل نمي كند؟ و مگر نمي بينيد كسي از باطل روي گردان نيست؟ (در چنين شرائط ذلت بار) شخص مؤمن بايد آرزوي مرگ كند و با فداكاري به لقاء الله بشتابد كه من در چنين محيط ننگيني، مرگ را جز شهادت و خوشبختي چيزي نمي دانم، و زندگي با ستمكاران را جز زجر و رنج چيزي نمي شمارم [1] .