وقتي كه حضرت امام به «ثعلبيّه» [1] رسيد مردي آمده و از آيه ي «يوم ندعو كل اناس بامامهم» پرسيد.

امام عليه السلام فرمود: يك نوع امام، آن امامي است كه به راه هدايت دعوت مي كند و مردم او را اجابت مي كنند. و نوع ديگر امامي است كه دعوت به ضلالت و گمراهي مي كند و مردم از او پيروي مي نمايند. دسته ي نخست در بهشت و دسته ي دوم در دوزخ خواهند بود، و اين است كه خداوند فرموده است: «فريق في الجنة و فريق في السعير».

و در اينجا بود كه امام به مردي از اهل كوفه برخورد كرد و به او فرمود: بدان اگر تو را در مدينه ديده بودم جاي جبرئيل را در منزلمان كه بر جدّم وحي مي آورد به تو نشان مي دادم. اي برادر كوفي! سرچشمه ي همه ي علوم نزد ما است، چگونه از ما علم


مي آموزند و آن گاه ما را منكر مي شوند؟ اين شدني نيست [2]

بجير يكي از قبيله ي ثعلبيه است مي گويد: وقتي كه حسين بن علي به ثعلبيه رسيد من پسر بچه اي بودم، برادرم كه از من بزرگتر بود پرسيد: اي پسر دختر پيغمبر با اين جمعيت كم به جنگ سپاهيان فراوان مي روي؟

حضرت اشاره به خورجيني كرد و فرمود: اين خورجين پر از نامه است. «هذه مملوة كتبا» [3] .