وقتي كه امام عليه السلام به «زرود» [1] رسيد، زهير بن قين بجلي نيز در همان نزديكي اطراق كرده بود، وي با امام حركت نمي كرد و دوست نمي داشت هر جا كه امام اطراق مي كند او هم اطراق نمايد، ولي در اينجا به خاطر وجود آب مجبور شد منزل كند. زهير و همراهيانش مشغول صرف غذا بودند كه فرستاده ي ابي عبدالله نزد او آمد و گفت: مولايم حسين تو را مي طلبد. زهير پاسخي به فرستاده ي امام نداد همسرش «دلهم بنت عمرو» او را وادار كرد نزد امام برود و سخن او را گوش كند [2] .

زهير به سوي حسين عليه السلام رفت، و ديري نگذشت كه با رويي باز و خوشحال برگشت، نقاب از چهره برداشت و دستور داد خيمه و بار و بنه را بردارند و به سوي سيد جوانان اهل بهشت ببرند و به همسرش گفت: تو به خانه ي خود برگرد [3] زيرا من دوست ندارم از ناحيه ي من، جز خير و نيكي چيزي به تو برسد. سپس به همراهيانش


گفت: هر كدام از شما دوست دارد پسر پيغمبر را ياري كند وگرنه اينك آخرين ديدار خواهد بود.

سپس آنچه را كه قبلا از سلمان فارسي در اين مورد شنيده بود برايشان حديث كرد و گفت: وقتي كه در «بلنجر» [4] جنگ مي كرديم و پيروز شديم و غنائمي به دست آورديم و شادمان گشتيم، سلمان فارسي كه سرور و شادماني ما را ديد گفت [5] :

آنگاه كه جوان آل محمد (ص) را درك كرديد با قتال در لشكر او و با غنائمي كه به دست مي آوريد شادماني بيشتري خواهيد داشت، و چون هم اكنون وقت آن رسيده است من با شما خداحافظي مي كنم [6] .

همسرش گفت: اميدوارم آنچه خير است خداوند برايت پيش آورد ولي تقاضا دارم روز قيامت در خدمت جدّ بزرگوار ابي عبدالله عليه السلام مرا فراموش نكنيد [7] .

در همين «زرود» خبر شهادت حضرت مسلم و هاني بن عروه را به ابي عبدالله دادند، وقتي كه شنيد پيوسته استرجاع مي كرد و مكر براي هر دو طلب رحمت مي نمود [8] و مي گريست، و بني هاشم نيز با او گريه كردند، و زنها آنچنان در مصيبت حضرت مسلم صدايشان را به شيون بلند كردند كه لرزه بر آن محيط افتاد و اشكها بر گونه ها جاري شد [9] .

عبدالله بن سليم و منذر بن مشمعل اسدي نزد حضرت آمدند و او را قسم دادند كه از همين جا، از اين سفر برگردد زيرا در كوفه يار و ياوري ندارد.

خاندان عقيل كه اين پيشنهاد را شنيدند بلند شدند و گفتند: ما هرگز برنمي گرديم مگر اينكه انتقام خون خود را بگيريم و يا اينكه بچشيم آنچه را كه


برادرمان مسلم چشيد. ابي عبدالله نگاهي به آنها كرد و فرمود [10] :

«لا خير في العيش بعد هؤلاء» زندگي بعد از اين ها ارزشي ندارد.



فيا ابن عقيل فدتك النفوس

لعظم رزيتك الفادحة



لنبك لها بمذاب القلوب

فما قدر ادمعنا المالحة



و كم طفلة لك قد اعولت

و جمرتها في الحشا قادحة



يعززها السبط في حجره

لتغدو في قربة فارحة