ابي عبدالله عليه السلام پيوسته براه خود ادامه مي داد تا اينكه در «ذات عرق» [1] با بشر بن غالب برخورد كرد و از او وضعيت اهل كوفه را سوال كرد در جواب گفت:

(السيوف مع بني امية، و القلوب معك). شمشيرها با بني اميه و دلها با تواند.

حضرت فرمود: راست گفتي [2] .


رياشي از كساني كه در بين راه با ابي عبدالله عليه السلام پيوسته بودند نقل مي كند: يكي از آنها مي گفت پس از آنكه اعمال حجّم را انجام دادم روانه شدم روزي بي ترتيب و بي هوا قدم مي زدم، در همين بين كه قدم مي زدم چشمم به چادر و خيمه گاهي افتاد، به طرف آنها رفتم و پرسيدم: اين خيمه مال كي است؟

گفتند: مال حسين بن علي عليه السلام، به سوي وي حركت كردم، ديدم به در خيمه تكيه زده و نامه اي مي خواند، عرض كردم اي پسر پيغمبر خدا (ص): پدر و مادرم فداي تو باد، چه انگيزه اي موجب شده در اين بيابان خشك و سوزان، بدون آبادي و بدون وسيله فرود آمدي؟

حضرت امام عليه السلام فرمود: اينها امنيت را از ما سلب كردند، و اين هم نامه هاي اهل كوفه است كه از من دعوت كرده اند، و همينها قاتل من خواهند بود. آنگاه كه مرا كشتند و به احكام خدا تجاوز كردند، خداوند كسي را بر آنها مسلط خواهد كرد و آن قدر از اينها را مي كشند كه در چشم مردم از كهنه ي حيض پست تر و خوارتر گردند [3] .