امام عليه السلام همچنان براه خود ادامه مي داد تا به محلي به نام «صفاح» رسيد در آنجا به فرزدق به غالب، شاعر معروف برخورد، اخبار كوفه و آن منطقه را از او پرسيد كه: از آنجا چه خبر؟

فرزدق گفت: (قلوبهم معك، و السيوف مع بني اميه، و القضاء ينزل من السماء). دلهاي مردم با شما و شمشيرهايشان با بني اميه است و مقدّرات هم بدست خدا.

امام فرمود: راست گفتي، «لله الامر، والله يفعل ما يشاء». كار به دست خداست و هر چه او بخواهد همان خواهد شد، و خداوند هر روز مقدراتي دارد، اگر مقدرات


الهي مطابق با مطلوب ما شد ما او را بر همه ي نعمتهايش سپاس مي كنيم و از خودش توفيق اداء شكر مي خواهيم و اگر هم مطابق خواسته ي ما نشد، كسي كه نيتش حق و دلش باتقوي بوده ضرري نكرده است.

آنگاه فرزدق چند مسئله ي شرعي در مورد نذر و مناسك حج از حضرت پرسيد و از يكديگر جدا شدند [1] .