ابي عبدالله عليه السلام مكه را به سوي عراق ترك نمود و از طريق تنعيم [1] عبور كرد در آن جا به كارواني كه ورس و وسائل تزئيني بار داشت و از طرف والي يمن بحير بن يسار [2] حميري براي زيد مي برد برخورد كرد، امام عليه السلام كاروان را مصادره


كرد و به كاروانيان فرمود: هر كدام از شما دوست دارد با ما به عراق بيايد ما كرايه ي او را به طور كامل مي دهيم و علاوه بر او نيكي خواهيم كرد و هر كس نخواهد با ما باشد ما كرايه ي او را تا اينجا مي پردازيم و از آن جدا مي شويم. برخي از آن ها جدا شدند و برخي ديگر كه دوست داشتند، همراه ابي عبدالله شدند.

امام عليه السلام معتقد بود كه اموال مزبور مال خودش است كه خداي تعالي حق تصرف در آن را به عنوان امام مسلمين به او واگذار كرده است تا به هر نحو كه بخواهد تصرف نمايد، زيرا او خود را امام منصوب از طرف خداي بزرگ مي دانست، و همچنين معتقد بود كه يزيد و پدرش حق او و حق مسلمانان را غصب كرده اند و بر امام واجب است في ء مسلمين را جمع آوري نمايد و به وسيله ي آن نيازمنديها و ضعفهاي آنها را مرتفع سازد و لذا به وسيله ي آن قسمتي از مشكلات و گرفتاري هاي همراهيان خود را كه از آن آگاه شده بود رفع كرد، و ديگر مقدرات الهي فرصت نداد همه ي اموالي را كه ستمگران از امت پيغمبر (ص) غصب كرده بودند استرداد نمايد ولي با شهادت مقدس خود پرده هاي ريا و عوام فريبي را از جلو چشم همه برداشت و متجاوزين به حريم خلافت الهي را به همه معرفي كرد.