پس از شهادت حضرت مسلم، هاني را با وضع غير عادي و كتف بسته بطرف بازار گوسفند فروشان بردند، هاني شروع كرد به داد و فرياد كشيدن كه: (وامذحجاه، و لا مذحج الي اليوم. وامذحجاه و اين مني مذحج) آي قبيله ي مذحج بدادم برسيد. آي مذحجيها كجائيد بيائيد. وقتي كه ديد كسي ياري اش نمي كند دستهاي خود را كشيد و بند از شانه بيرون آورد و گفت: آيا چوبي، كاردي، سنگي، استخواني كه شخص بتواند از خودش دفاع كند اينجا نيست؟ يورش بردند و مجددا كتفهايش را بستند و گفتند: گردنت را صاف بگير!

در جواب گفت: چه فايده اي دارد كه من آن را ببخشم؟ من هرگز شما را بر قتل خود كمك نمي دهم.

يكي از نوكران عبيدالله زياد كه ترك بود به او رشيد مي گفتند، با شمشير گردن او را زد ضربت اول مؤثر نشد و هاني در همين حال مي گفت: (الي الله المعاد اللهم الي


رحمتك و رضوانك). ضربه ي ديگري بر او زد و او را كشت.

عبدالرحمن بن الحصين مرادي آن غلام را در «خازر» همراه عبيدالله زياد ديد [1] .

در هر صورت پس از كشتن مسلم و هاني عبيدالله دستور داد پاي هر دو را با ريسمان بستند و بدنشان را در بازارها [2] به زمين كشاندند و در كناسه يعني جاي زباله ريزي، با پا آويزان كردند [3] و سر هر دو را به دمشق براي يزيد فرستادند و او نيز سرها را بالاي يكي از درها آويزان كرد تا همه ببينند [4] .

عبيدالله هر ماه سرها نامه اي براي يزيد نوشت كه: اما بعد، خدا را شكر كه حق اميرالمؤمنين را گرفت و بر دشمنانش پيروز گرداند، اميرالمؤمنين اكرمه الله بداند كه مسلم بن عقيل در خانه ي هاني بن عروه مرادي پنهان شده بود، من عيون و جاسوساني قرار دادم و با نقشه اي كه طرح كرده بودم مرداني را در آنجا گماشتم تا توانستم هر دو را بياري خدا از آن جا بيرون بكشانم و گردن بزنم، و اينك سرشان را به وسيله ي هاني ابن ابي حية الوادعي، و زبير بن اروح تميمي كه هر دو از چاكران و فرمانبران و خيرخواهانند بحضور شما فرستادم، اميرالمؤمنين هر گونه توضيحي لازم دانست مي تواند از اين دو نفر بپرسد كه هر دو آگاه و صادق و فهميده و با ورع مي باشند، والسلام [5] .


يزيد در جواب ابن زياد نوشت: اما بعد، هنوز آنچه را كه من مي خواهم انجام نداده و به آنجا نرسيده اي، گر چه داهيانه عمل كردي و شجاعانه و متين برخورد نمودي، و ما را بي نياز و كفايت كردي و نظر مرا به خودت جلب نمودي، فرستادگانت را طلبيدم و با آنها صحبت كردم و پرسشهائي نمودم، همانطور كه يادآور شده بودي آنها را آدم هاي فاضل و عاقلي يافتم. درباره ي آنها به خوبي سفارش كنيد ولي هم اكنون وظيفه ي تو اين است كه شنيده ام حسين بن علي به سوي عراق حركت كرده است، كاملا مواظب باش در همه جا ديدبانها و نگهبانان خود را مستقر كن، جائي از سرباز و قراول خالي نباشد و به هر كس كه بدگمان و مشكوك شديد دستگير كنيد [6] و اين حسين است كه از ميان همه ي زمانها، تنها زمان تو به او مبتلا شده و در ميان همه ي كارگزاران حكومت تنها قلمرو حكومت تو است كه به آن دچار شده است اينجاست كه يا بايد آزاد شوي و يا مانند همه ي عبيد به بردگي برگردي [7] يا با او بجنگ و يا او را به نزد من بفرست [8] .



سقتك دما يا ابن عم الحسين

مدامع شيعتك السافحة



و لا برحت هاطلات العيون

تحييك غاوية رائحة



لانك لم ترو من شربة

ثناياك فيها غدت طائحة



رموك من القصر اذ اوثقوك

فهل سلمت فيك من جارحة



و سحبا تجرّ بأسواقهم

ألست اميرهم البارحة



أتقضي و لم تبكك الباكيات

أما لك في المصر من نائحة



لئن تقض نحبا فكم في زرود

عليك العشية من صائحة [9] .